02-24-2013, 12:35 PM
กวี (Bard) จริงๆแล้วเป็นคลาสที่พบเห็นได้บ่อยนะครับ (มรดกของโทลคีนที่ให้เลโกลัสร้องกวีปลุกใจพรรคพวกตอนพักแรม) แต่รู้สึกบ้านเราจะไม่ค่อยใช้กัน
อย่ากระนั้นเลย เรามาดูการใช้งานกวีที่แท้จริงกัน จาก TRPG ที่ได้ชื่อว่าตรงไปตรงมาที่สุดแห่งยุค Munchkin ("ถ้าไม่ใช่เพื่อชัยชนะ จะเรียกมันว่าเกมไปทำไม?" เป็นเกมที่ยอมรับหน้าชื่นตาบานว่าอยากให้คนเล่นสนใจความเมพของตัวละครที่สะท้อนผ่านEXPกับทองมากกว่าเนื้อเรื่อง)
ทุกๆคนก็มีเพื่อนน่ารำคาญผู้มีเรื่องอยู่เรื่องนึง เรื่องที่เล่าแบบแย่ๆ และคอยเล่ามันเสมอ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกว่าจะคลื่นไส้ ในตอนที่คุณพยายามนอนให้หลับ อ่านหนังสือ หรือไม่ก็คุยกับแม่สาวสุดเร่าร้อนที่นั่งถัดไป เปิดเพลงประกอบให้เพื่อนคนนั้น แล้วคุณก็จะได้กวีมาคนนึง
กวีใช้พรสวรรค์ด้านดนตรีเสรอมความมุ่งมั่นให้พวกพ้องและทำให้ศัตรูหวาดกลัว มันช่างน่าอัศจรรย์ที่กองทัพสามารถวางกลยุทธอันแยบยลได้เมื่อกวีหยิบลิวต์ขึ้นมาและทำท่าจะเริ่มเล่น และความฮึกเหิมของฝ่ายตรงข้ามที่ลดลงมาเมื่อพวกมันรู้ตัวว่าว่ายิ่งเข้าใกล้กองทัพศัตรูเท่าไหร่ เจ้าเสียงเอี๊ยดอ๊าดสุดสยองนั่นก็ยิ่งดังขึ้นเท่านั้น
จุดเด่นอีกข้อของกวีก็คือนิสัยช่างสอดรู้สอดเห็น กวีสามารถเล่าเรื่องซุบซิบนินทาใครก็ได้ที่เขาเคยพบ เหล่านักผจญภัยที่อยากรู้เรื่องราวที่ถูกปกปิดไว้ อาจจะเป็นความลับที่น่าอับอายของท่านลอร์ด ก็ถามได้จากกวี แน่นอน เหรียญทองทำให้กวีสรุปความได้กระชับขึ้น แล้วก็คำสัญญาจะช่วยคุ้มครองกวีด้วย กวีที่ไม่ถูกเหล่าขุนนางที่โกรธแค้นไล่ฆ่านั้นก็แค่ยังไม่พยายามพอ
ชาวเคลต์โบรษณเห็นว่ากวีเป็นคลาสศักดิ์สิทธิ์ และมีกฏหมายห้ามทำร้ายกวี โชคดีจริงๆที่แนวคิดนี้ไม่ได้อยู่มาถึงตอนนี้
ความเห็นจากคลาสอื่นๆ
พระ (Clerics) คิดว่ากวีมีประโยชน์ต่อการเผยแพร่ศาสนา และกวีจำนวนมากก็นับถือเทพแห่งดนตรีหรือเวทมนตร์ นักบวชยังมีคาถา สาปให้เป็นใบ้ ซึ่งใช้อธิบายยาวเหยียดถึงสาเหตุที่พวกเขาทนกวีได้
นักบวช (Monks) ยอมรับการคงอยู่ของกวีว่าเป็นหนึ่งสิ่งที่อยู่ระหว่างหนทางสู่นิพพาน ไอ้ที่พวกเขามักจะเอาอุปสรรคต่อการรู้แจ้งอันนี้ออกไปให้พ้นทางนั้นเป็นเรื่องที่โทษกันไม่ได้ การนั่งสมาธิระว่างโสตประสาทถูกรบกวนนั้นทำได้ยากนัก
ขโมย (Thieves) เคารพกวีในฐานะผู้มีจิตวิญญาณแห่งอิสระเหมือนกัน แต่ไม่เชิญมาร่วมงานเลี้ยงแน่ ส่วนใหญ่แล้วขโมยจะจ้างกวีไปเล่นดนตรีอยู่นอกบ้านหลังอื่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของทหารยาม บางทีถ้าทำเงินได้งามก็อาจจะไถ่ตัวกวีออกมาให้ทีหลัง
นักรบ (Warriors) ได้แรงผลักดันจากบทเพลงของกวีให้สู้หนักขึ้น เร็วขึ้น...อะไรก็ได้ให้การต่อสู้จบลงเร็วที่สุด นักรบส่วนใหญ่รู้ว่าลิวต์นั้นใช้เป็นอาวุธเฉพาะหน้าได้ดี โดยเฉพาะตอนที่คุณโจมตีกวี
จอมเวท (Wizards) ไม่ค่อยจะเข้าใจวิธีที่กวีใช้เวทมนตร์ ซึ่งพวกเขาคิดว่ามันไม่ยุติธรรมเอาซะเลย "ข้าเรียนตำราอยู่เป็นปีเพื่อใช้คาถาง่ายๆสองสามอย่าง แล้วที่มันทำก็แค่เล่นดนตรีเนี่ยนะ? ห่วยๆซะด้วย" เป็นเสียงคร่ำครวญที่คูณจะได้ยินบ่อยๆแถวห้องสมุดและหอคอยของจอมเวท
(ถ้าชอบใจก็โพสต์บอกกันมาเน้อ จะเอาคลาสอื่นมาลงเพิ่ม)
อย่ากระนั้นเลย เรามาดูการใช้งานกวีที่แท้จริงกัน จาก TRPG ที่ได้ชื่อว่าตรงไปตรงมาที่สุดแห่งยุค Munchkin ("ถ้าไม่ใช่เพื่อชัยชนะ จะเรียกมันว่าเกมไปทำไม?" เป็นเกมที่ยอมรับหน้าชื่นตาบานว่าอยากให้คนเล่นสนใจความเมพของตัวละครที่สะท้อนผ่านEXPกับทองมากกว่าเนื้อเรื่อง)
ทุกๆคนก็มีเพื่อนน่ารำคาญผู้มีเรื่องอยู่เรื่องนึง เรื่องที่เล่าแบบแย่ๆ และคอยเล่ามันเสมอ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกว่าจะคลื่นไส้ ในตอนที่คุณพยายามนอนให้หลับ อ่านหนังสือ หรือไม่ก็คุยกับแม่สาวสุดเร่าร้อนที่นั่งถัดไป เปิดเพลงประกอบให้เพื่อนคนนั้น แล้วคุณก็จะได้กวีมาคนนึง
กวีใช้พรสวรรค์ด้านดนตรีเสรอมความมุ่งมั่นให้พวกพ้องและทำให้ศัตรูหวาดกลัว มันช่างน่าอัศจรรย์ที่กองทัพสามารถวางกลยุทธอันแยบยลได้เมื่อกวีหยิบลิวต์ขึ้นมาและทำท่าจะเริ่มเล่น และความฮึกเหิมของฝ่ายตรงข้ามที่ลดลงมาเมื่อพวกมันรู้ตัวว่าว่ายิ่งเข้าใกล้กองทัพศัตรูเท่าไหร่ เจ้าเสียงเอี๊ยดอ๊าดสุดสยองนั่นก็ยิ่งดังขึ้นเท่านั้น
จุดเด่นอีกข้อของกวีก็คือนิสัยช่างสอดรู้สอดเห็น กวีสามารถเล่าเรื่องซุบซิบนินทาใครก็ได้ที่เขาเคยพบ เหล่านักผจญภัยที่อยากรู้เรื่องราวที่ถูกปกปิดไว้ อาจจะเป็นความลับที่น่าอับอายของท่านลอร์ด ก็ถามได้จากกวี แน่นอน เหรียญทองทำให้กวีสรุปความได้กระชับขึ้น แล้วก็คำสัญญาจะช่วยคุ้มครองกวีด้วย กวีที่ไม่ถูกเหล่าขุนนางที่โกรธแค้นไล่ฆ่านั้นก็แค่ยังไม่พยายามพอ
ชาวเคลต์โบรษณเห็นว่ากวีเป็นคลาสศักดิ์สิทธิ์ และมีกฏหมายห้ามทำร้ายกวี โชคดีจริงๆที่แนวคิดนี้ไม่ได้อยู่มาถึงตอนนี้
ความเห็นจากคลาสอื่นๆ
พระ (Clerics) คิดว่ากวีมีประโยชน์ต่อการเผยแพร่ศาสนา และกวีจำนวนมากก็นับถือเทพแห่งดนตรีหรือเวทมนตร์ นักบวชยังมีคาถา สาปให้เป็นใบ้ ซึ่งใช้อธิบายยาวเหยียดถึงสาเหตุที่พวกเขาทนกวีได้
นักบวช (Monks) ยอมรับการคงอยู่ของกวีว่าเป็นหนึ่งสิ่งที่อยู่ระหว่างหนทางสู่นิพพาน ไอ้ที่พวกเขามักจะเอาอุปสรรคต่อการรู้แจ้งอันนี้ออกไปให้พ้นทางนั้นเป็นเรื่องที่โทษกันไม่ได้ การนั่งสมาธิระว่างโสตประสาทถูกรบกวนนั้นทำได้ยากนัก
ขโมย (Thieves) เคารพกวีในฐานะผู้มีจิตวิญญาณแห่งอิสระเหมือนกัน แต่ไม่เชิญมาร่วมงานเลี้ยงแน่ ส่วนใหญ่แล้วขโมยจะจ้างกวีไปเล่นดนตรีอยู่นอกบ้านหลังอื่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของทหารยาม บางทีถ้าทำเงินได้งามก็อาจจะไถ่ตัวกวีออกมาให้ทีหลัง
นักรบ (Warriors) ได้แรงผลักดันจากบทเพลงของกวีให้สู้หนักขึ้น เร็วขึ้น...อะไรก็ได้ให้การต่อสู้จบลงเร็วที่สุด นักรบส่วนใหญ่รู้ว่าลิวต์นั้นใช้เป็นอาวุธเฉพาะหน้าได้ดี โดยเฉพาะตอนที่คุณโจมตีกวี
จอมเวท (Wizards) ไม่ค่อยจะเข้าใจวิธีที่กวีใช้เวทมนตร์ ซึ่งพวกเขาคิดว่ามันไม่ยุติธรรมเอาซะเลย "ข้าเรียนตำราอยู่เป็นปีเพื่อใช้คาถาง่ายๆสองสามอย่าง แล้วที่มันทำก็แค่เล่นดนตรีเนี่ยนะ? ห่วยๆซะด้วย" เป็นเสียงคร่ำครวญที่คูณจะได้ยินบ่อยๆแถวห้องสมุดและหอคอยของจอมเวท
(ถ้าชอบใจก็โพสต์บอกกันมาเน้อ จะเอาคลาสอื่นมาลงเพิ่ม)