ส่วนตัวผมว่าเป็นเกมที่ลงตัวในหลายๆ ด้านทั้งด้านการตัดฉาก การกำกับ บทพูด เพราะผมว่าอ่านการ์ตูนหรือเสพย์สื่อแนวๆ นี้มาเยอะด้วย เลยทำออกมาได้ดีสมกับเป็น Visual Novel แต่ปัญหาทางเทคนิคทำให้เล่นแล้วไม่รู้สึกเพลิน เหมือนล้าที่ต้องกดกดกดกดกดกด ไปเรื่อยๆ ทำให้เวลาโดนระเบิดแล้วอยากปาคีย์บอร์ดมากที่ต้องมาเริ่มใหม่ และระบบต่อสู้ที่ค่อนข้างสุ่ม ถึงจะมีแพทเทิรน์ แต่ให้ไป Retry บ่อยๆ คนก็ล้าเหมือนกัน ถึงจะมีเซฟก่อนฉากต่อสู้พออุ่นใจ

แต่จุดที่ผมรู้สึกไม่เพลินสุดคือทั้งเกมเฟดอินเฟดเอาท์ในอัตราที่พอๆ กันมาก แบบค่อยๆ เป็นเวลาตายตัว ไม่มีการเร่งจังหวะโผล่เร็วโผล่ช้า ทำให้ทั้งเกมรู้สึกว่าจังหวะเดียวกัน ค่อยๆ กดไปเรื่อยๆ จนบางทีข้ามจุดสำคัญไปไม่รู้ตัว จะต่างกับของท่านอาร์คตรงที่ของท่านอาร์คใช้การไฮไล้ท์คำเป็นจุดสังเกตุ ทำให้จับจังหวะได้ ก็อย่างเช่นถ้า *ปัง!! แล้วสาวตะโกนใส่หน้าเรา ก็ทำแบบสาวโผล่มาเลย ไม่ต้องเฟดอิน มันจะทำให้รู้สึกมากกว่าว่าซีนนี้มันไดนามิก ฉับไว

โดยรวมเนื้อเรื่องออกแนวเลิฟคอมเมดี้ ผมพอมองเห็นฉากจบมาแต่ไกลง่ายๆ อยู่ ไม่มีอะไรซับซ้อนมาก แต่ความสัมพันธ์ตัวละครก็ถือว่าเป็นจุดแข็งมาก ผมเสียดายเท่านั้นแหละที่ทั้งสคริปต์ บทพูดและหลายอย่างดูดี แต่เอามาใส่จริงๆ ยังไม่ค่อยดี/มีข้อจำกัด ที่สำคัญผมเป็นคนพวกไม่มีสมาธิ สลับจอไปนู่นนี่บ่อย แต่นี่ไม่มีพัก เลยต้องตั้งสมาธิจนแทบต้องกลั้นหายใจเล่น (อันนี้ข้อจำกัดของผมเอง) อย่างที่ผมบอก อันนี้จะโทษท่านบอนก็ไม่ได้ มันเป็นข้อจำกัดของเอ็นจิ้น RM นี่ล่ะ ทำให้ผมเล่นแทนที่เพลินผมเริ่มล้าแทน

อ้อใช่ แล้วไม่มี CG นี่ผมว่าเป็นข้อเสียอย่างนึงด้วยที่ทำให้"จังหวะ"ของเกมดูเท่าๆ กันหมด ไม่มีช่วงเวลาไหนที่ดูสำคัญเป็นพิเศษเลย อันนี้เข้าใจว่าไม่มีเวลา เลยทำ CG ไม่ได้ แต่ก็ดีล่ะที่ทำภาพตัวละครออกมาแล้วพยายามสื่อให้เห็นเต็มที่ถึงอารมณ์ตัวละคร ผมชอบนะ ที่ท่านบอนพยายามใช้เอ็นจิ้น RM ที่โคตรจำกัดเขี่ย ให้ถึงที่สุดจนออกมาเห็นชัดเจน ไอ้กรอบข้อความมันก็เฟดอินเฟดเอาท์สวย เพราะใช้คำสั่งแสดงภาพแบบโคตร Manual เลย

ประมาณนี้แหละ