09-14-2014, 09:43 PM
หลังจากคอมกลับมาดีเหมือนเดิม ก็เลยหาเรื่องตั้งกระทู้เล่นๆขึ้นมา
คราวนี้เป็นประสบการณ์สยองขวัญที่ผมได้ประสบมากับตัวเองเลยครับและผมไม่มีวันจะลืม
// เรื่องมันมีอยู่ว่า วันอาทิตย์ วันหยุดของครอบครัว ผมได้รับโทรศัพท์จากช่างคอมว่าคอมซ่อมเสร็จแล้วก็เลยบอกพ่อให้พาไปส่งที่ร้านซ่อมคอมหน่อย แต่ว่าพ่อบอกว่าก่อนที่จะไปช่วยหยิบลังไม้เก่าๆขนาดเล็กไปทิ้งด้วย
ด้วยความที่มันสกปรกมากจนผมไม่อยากแตะต้องนานนักจึงพยายามแบกไปด้วย และซ้อนมอเตอร์ไซค์ไป
ขณะที่พ่อขับรถจะไปที่ที่ทิ้งขยะอยู่นั้น สายตาของผมก็เหลือบไปเห็น
..............
ปีกสีดำ หนวดยาว ตัวดำขนาดเล็กมันเกาะอยู่ที่ลังไม้ที่ผมถือไว้อยู่ และตอนนั้นซ้อนมอเตอร์ไซค์อยู่นั้นผมก็ขยับหรือทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากจ้องมองมันด้วยความหวาดกลัว
"ไปไกลๆเลย"ผมภาวนาให้มันไม่สนใจผม จะไปไหนก็ไป แต่อย่ามาใกล้กู
แต่มันไม่ยอมทำตามที่ผมสั่ง มันเดินเข้ามาใกล้ๆเรื่อยจนใกล้ถึงแขนผมแล้ว ผมอยากจะปาลังทิ้งก็ไม่ได้ อยากจะร้องไห้ก็ไม่ได้อีก ได้แต่ภาวนาอย่าให้มันไต่ขึ้นแขนผม มันค่อยๆเดินเข้ามาใกล้แขนผมเรื่อยๆ
เรื่อยๆ เรื่อยๆ ถ้าผมกรีดร้องแต๋วแตกได้ ผมคงกรี๊ดออกไปแล้ว ฮือๆๆๆๆๆๆ
แต่โชคดีที่พ่อผมมาถึงที่ที่ทิ้งขยะทันเวลา ผมรีบกระโดดลงไปและขว้างลังไม้ทิ้งทันที ตรงนั้นเขาจุดไฟเผาขยะอยู่ด้วยก็โยนลงตรงนั้น หวังว่ามันจะโดนเปลวไฟเผาไหม้ร่างมันจนตาย จากนั้นผมก็ให้พ่อรีบพาออกจากที่นี่ทันที เพราะกลัวมันจะไม่ตายและกลับมาล้างแค้นได้ //
นึกถึงเรื่องนี้แล้วยังสยองขวัญไม่หายเลย อึ๋ยๆ
คราวนี้เป็นประสบการณ์สยองขวัญที่ผมได้ประสบมากับตัวเองเลยครับและผมไม่มีวันจะลืม
// เรื่องมันมีอยู่ว่า วันอาทิตย์ วันหยุดของครอบครัว ผมได้รับโทรศัพท์จากช่างคอมว่าคอมซ่อมเสร็จแล้วก็เลยบอกพ่อให้พาไปส่งที่ร้านซ่อมคอมหน่อย แต่ว่าพ่อบอกว่าก่อนที่จะไปช่วยหยิบลังไม้เก่าๆขนาดเล็กไปทิ้งด้วย
ด้วยความที่มันสกปรกมากจนผมไม่อยากแตะต้องนานนักจึงพยายามแบกไปด้วย และซ้อนมอเตอร์ไซค์ไป
ขณะที่พ่อขับรถจะไปที่ที่ทิ้งขยะอยู่นั้น สายตาของผมก็เหลือบไปเห็น
..............
ปีกสีดำ หนวดยาว ตัวดำขนาดเล็กมันเกาะอยู่ที่ลังไม้ที่ผมถือไว้อยู่ และตอนนั้นซ้อนมอเตอร์ไซค์อยู่นั้นผมก็ขยับหรือทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากจ้องมองมันด้วยความหวาดกลัว
"ไปไกลๆเลย"ผมภาวนาให้มันไม่สนใจผม จะไปไหนก็ไป แต่อย่ามาใกล้กู
แต่มันไม่ยอมทำตามที่ผมสั่ง มันเดินเข้ามาใกล้ๆเรื่อยจนใกล้ถึงแขนผมแล้ว ผมอยากจะปาลังทิ้งก็ไม่ได้ อยากจะร้องไห้ก็ไม่ได้อีก ได้แต่ภาวนาอย่าให้มันไต่ขึ้นแขนผม มันค่อยๆเดินเข้ามาใกล้แขนผมเรื่อยๆ
เรื่อยๆ เรื่อยๆ ถ้าผมกรีดร้องแต๋วแตกได้ ผมคงกรี๊ดออกไปแล้ว ฮือๆๆๆๆๆๆ
แต่โชคดีที่พ่อผมมาถึงที่ที่ทิ้งขยะทันเวลา ผมรีบกระโดดลงไปและขว้างลังไม้ทิ้งทันที ตรงนั้นเขาจุดไฟเผาขยะอยู่ด้วยก็โยนลงตรงนั้น หวังว่ามันจะโดนเปลวไฟเผาไหม้ร่างมันจนตาย จากนั้นผมก็ให้พ่อรีบพาออกจากที่นี่ทันที เพราะกลัวมันจะไม่ตายและกลับมาล้างแค้นได้ //
นึกถึงเรื่องนี้แล้วยังสยองขวัญไม่หายเลย อึ๋ยๆ
ผมคงไม่เก่งกล้าเหมือนท่านหรอกครับ เพราะผมกลัวแมลงรองจากผีเลย![[Image: 1359855357411.jpg]](http://upic.me/i/ka/1359855357411.jpg)