...ในระหว่างที่"ฟราน"ตันต้ากำลังแจกของขวัญให้กับเด็กๆข้างถนนอยู่นั้นก็ได้เหลือบไปเห็นคน 3 คนเดินผ่านมา.....

"ฟราน"ตันต้าก็รู้ได้โดยทันทีว่าได้เวลาที่ศจ.นายธนาคารใจแคบคนหนึ่งกำลังจะได้รับบททดสอบจากภูตแห่งอดีต ปัจจุบัน และอนาคตแล้ว....(แถไปหน่อยรึเปล่าวา.... )


ภาพนี้กินพลังงานไปซะเยอะเลยแฮะ ขอตัวไปพักเล่นเกมก่อนละฮะ

คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่อากาศช่างหนาวเย็น
หิมะกำลังร่วงโรย ท้องฟ้ายามราตรีที่ควรจะมืดมิด เผยให้เห็นแสงดาว กลับถูกแสงสว่างจากเบื้องล่างกลบจนหมด
แสงที่เกิดขึ้นจากฝีมือมนุษย์ แสงของงานเทศกาล
"คริสมาสต์..."
ผู้ชายคนหนึ่งพูดออกมาลอยๆ ดวงตาที่อยู่ใต้หน้ากากประหลาดเหม่อมองไปบนท้องฟ้าที่แทบจะไม่เห็นดาวซักดวง
เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อละสายตาจากท้องฟ้าแล้วมองลงไปเบื้องล่าง เสียงเฮฮาดังของงานฉลองดังครื้นเครงมาถึงข้างบน
"ท้องฟ้ามืดขนาดนี้แล้วแท้ๆ ไม่คิดจะหลับจะนอนกันบ้างหรือไงนะ?"
เขาลุกขึ้น หยิบกระเป๋าประจำกายและตะเกียงข้างตัว ถึงแม้มันจะไม่จำเป็นเลยก็ตาม
"มีอะไรให้ฉลองกันนักหนานะ ความหมายที่แท้จริงของคริสมาสต์ไม่ใช่เรื่องพวกนี้ซักหน่อย...."
ชายในหน้ากากประหลาดบ่นออกมาพร้อมกับเดินอยู่บนหลังคาบ้าน เขาไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกับงานเทศกาลในคืนนี้ เพราะมันไม่น่าสนใจเลยซักนิด
ใครม!
เสียงหนึ่งดังขึ้นในซอยใกล้ๆ ตัวเขา ชายหนุ่มแอบยิ้มออกมาที่มุมปาก ถึงแม้มันจะมีหน้ากากปิดบังอยู่ก็ตาม
"ดูท่าจะมีอะไรให้ทำแล้วสิ..."

โครม!
"โอ๊ย!"
เสียงร้องของเด็กหนุ่มดังออกมาในซอยมืดๆ เขาถูกผลักอย่างรุนแรงจนไปกระแทกกับกำแพงโดยฝีมือของชายฉกรรจ์ร่างใหญ่สองคน
"พะ..พวกคุณเป็นใคร มาทำร้ายผมทำไม...!?"เด็กหนุ่มรีบพูดอย่างรวดเร็วด้วยความหวาดกลัว
"ไอ้หนู ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ส่งเงินมาซะดีๆ!!!"นักเลงคนหนึ่งตะคอกใส่เด็กหนุ่มเสียงดัง ซึ่งนั่นทำให้เด็กชายผู้โชคร้ายหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก
"ผะ..ผะ..ผมไม่มีเงินหรอก อย่ามายุ่งกับผม !!!"เด็กหนุ่มร้องออกมา นั่งตัวสั่นติดกำแพงน้ำตาไหลพราก
"อย่ามาหลอกซะให้ยากเลยไอ้หนู!!! แค่ชุดที่แกใส่ก็ราคาแพงมากแล้ว!!!"นักเลงร่างใหญ่ตะคอกใส่อีกครั้งพร้อมกับชี้นิ้วไปที่เสื้อของเด็กหนุ่ม มันเป็นเสื้อยี่ห้อดังที่มีราคาสูงมาก ในระดับที่ถ้าไม่รวยจริงก็ไม่รู้จะซื้อไปทำไม
เด็กหนุ่มไม่ตอบ เขาเอาแต่นั่งร้องไห้อย่างน่าสงสารจนชายฉกรรจ์คนหนึ่งเริ่มรำคาญ
"รำคาญโว้ย! หุบปากซะทีเถอะ!!"นักเลงร่างใหญ่หยิบท่อนไม้ยกขึ้นแล้วฟาดใส่อย่างไม่ปราณี แต่ความโหดร้ายของเขาก็ต้องจบลงแต่เพียงเท่านั้น
"เฮ้ เฮ้! ถ้านายเอาไอ้นั่นฟาดใส่เด็กนั่นอีกมีหวังในตายแน่นา"
เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากเหนือหัว พอนักเลงคนนั้นหันหน้าขึ้นไปก็เห็นพื้นรองเท้าพุ่งเข้ากระแทกหน้าเต็มรัก
พอจัดการได้หนึ่งคนชายคนนั้นก็ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า เขาเหวี่ยงกระเป๋าในมือเข้ากระแทกท้ายทอยนักเลงอีกคนอย่างแม่นยำและรุนแรงจนนักเลงคนนั้นสลบไป
"กรอด!! แกเป็นใครวะ!!"นักเลงคนแรกพุ่งเข้ามาด้วยความโกรธแค้น และชายคนนั้นก็สวนกลับด้วยเข็มฉีดยา
เข็มฉีดยาปักเข้าที่คอของชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ ชายลึกลับไม่รอช้าฉ๊ดของเหลวที่อยู่ข้างในเข้าไปอย่างรวดเร็ว
ชายร่างใหญ่รู้สึกมึนหัวอย่างรุนแรงในทันทีจนทำเอาเขายืนไม่อยู่ ทุกอย่างดูพร่าเลือนไปหมด และก่อนที่เขาจะหมดสติก็มีเสียงหนึ่งดังอยู่ข้างๆ หู
"ไม่ต้องห่วงหรอกนะ แค่ยาสลบเท่านั้นเอง"
นักเลงคนนั้นล้มลงนอนกับพื้นหิมะแล้วหลับไป ส่วนชายลึกลับก็เดินไปฉีดยาสลบให้นักเลงอีกคนเพื่อรับประกันว่าจะไม่ฟื้นขึ้นมาในเร็วๆ นี้
เด็กหนุ่มที่ถูกช่วยไว้ก็ได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เขาไม่ได้ปลาบปลื้มในน้ำใจของชายที่มาช่วย แต่เขากลัวชายคนนี้ซะมากกว่า
"คะ..คุณเป็นใคร"
เด็กหนุ่มถามอย่างยากลำบากเพราะความเจ็บปวด ชายคนนั้นได้ยินก็หันมาเผยให้เห็นหน้ากากประหลาดแทนที่จะเป็นใบหน้า
เด็กชายตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้ากากนั้น แต่ก้ต้องตกใจมากกว่าเดิมเมื่อชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้
"อย่าเข้ามาใกล้ผม !!!"เด็กหนุ่มกรีดร้อง แต่ชายคนนั้นไม่สนใจ เขายืนมองดูร่างกายของเด็กน้อยอยุ่ซักพักแล้วก็พูดออกมา
"นายต้องรักษาเบบจริงจังมากเลยนะ จริงๆ ฉันมาช่วยนะ เชื่อซิ"
"คุณเป็นใครกันแน่!"เด็กหนุ่มถามอีกครั้ง
"อ้า..ขอโทษที ฉันลืมแนะนำตัวสินะ"ชายในหน้ากากประหลาดทำท่าเหมือนเพิ่งนึกออก
"ฉันชื่ออาเบล เป็นหมอน่ะ"
เด็กหนุ่มทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ แต่อาเบลก็ไม่สนใจ เขาเจอเรื่องแบบนี้บ่อยแล้ว
"ถอดเสื้อออกซิ"อาเบลสั่ง แต่เด็กหนุ่มกลับทำหน้าขยะแขยงเขาขึ้นมาในทันที
"เฮ้ยๆ ฉันไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้น ฉันจะรักษาให้"
เด็กหนุ่มได้ฟังก็โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง แต่เขาก็ยังไม่วางใจในตัวหมอประหลาดตรงหน้า
อาเบลเห็นแล้วก็ถอนหายใจออกมา เขาวางกระเป๋าลงกับพื้นแล้วเปิดมันออก เผยให้เห็นอุปกรณ์การรักษาและยาหลากหลายชนิดอยู่ภายใน
"เอ้า! ทีนี้เชื่อรึยังว่าฉันเป็นหมอน่ะ"
"อ่า...ครับ"เด็กหนุ่มถอดเสื้อออกตามคำสั่ง แต่การเปลือยท่อนบนในเดินธันวาคมนั้นมันไม่ใช่เรื่องน่าสนุกเลย
อาเบลหยิบตะเกียงที่เอามาด้วยมาวางไว้ข้างๆ แล้วเร่งไฟจนสุด ทำให้อากาศรอบๆ อุ่นขึ้นมาอีกนิดหนึ่ง
แล้วจากนั้นเขาก็เริ่มการรักษาทันที ซึ่งระหว่างการรักษานั้นอาเบลก็เปิดประเด็นขึ้นมา
"คนสมัยนี้เนี่ย ให้คำนิยามของวันคริสมาสต์ผิดไปหมดแล้ว จริงๆ แล้วเทศกาลคริสมาสต์มันไม่ได้มีจุดประสงค์แบบนี้ซักหน่อย"
เด็กหนุ่มทำหน้าสงสัย แล้วถามออกมา"ความจริงแล้วมันควรจะเป็นยังไงเหรอครั..โอ๊ย!"
"อ๊ะ! โทษที ออกแรงมากไปหน่อย"อาเบลกระแอมเล็กน้อยก่อนถามกลับ"ถ้าพูดถึง [วันคริสมาสต์] นายจะนึกถึงอะไร"
"เอ่อ...ก็ ซานต้า ของขวัญ แล้วก็ต้นคริสมาสต์มั้งครับ"เด็กหนุ่มตอบอย่างใสซื่อ
"นั่นก็ใช่ แต่แก่นที่แท้จริงของวันคริสมาสต์คืออะไรรู้มั๊ย?"อาเบลถามต่อ ซึ่งเด็กน้อยก็ทำหน้างงเป็นคำตอบ
"วันนี้คือวันประสูติขององค์ศาสดา"อาเบลพูดสั้นๆ
"อย่างงั้นเหรอครับ...ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย"เด็กน้อยทำหน้าแปลกใจ
"ฉันคิดว่าคงมีอีกหลายคนที่ไม่รู้ถึงความจริงข้อนี้"
"ฉันจะเอาเรื่องแบบนี้มาพูดกับเด็กอย่างนายทำไมเนี่ย เด็กๆ น่ะสนใจแต่การทำตัวเป็นเด็กดีก็พอแล้ว"อาเบลบ่นกับตัวเอง
"เอาเถอะ ยังไงนายก็ต้องเป็นผู้ใหญ่ในซักวัน งั้นฉันขอพูดเลยก็แล้วกัน"
"ความจริงแล้วฉันน่ะ ไม่ได้นับถือศาสนาอะไรเป็นพิเศษ เพราะงั้นเรื่องแก่นของวันคริสมาสต์เนี่ยฉันก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่หรอก"
คำพูดนี้ทำเอาเด็กน้อยงงเป็นไก่ตาแตกด้วยความคิดที่ว่า 'แล้วจะพูดทำไม?'
"สิ่งที่สำคัญที่แท้จริงของวันคริสมาสต์คือจิตใจที่มีให้กัน ถึงแม้ของขวัญที่ให้นั้นจะมีมูลค่าสูงแค่ไหน แต่ถ้าผู้ให้ไม่ได้มอบจิตใจไปด้วย ของขวัญเหล่านั้นก็มีค่าไม่ต่างอะไรกับเศษขยะ"
"การจะมอบอะไรให้ใคร จงมอบให้ด้วยใจ อย่ามอบให้ด้วยความหวังผลตอบแทน"
"จิตใจ...งั้นเหรอครับ"เด็กหนุ่มพูดออกมาลอยๆ
"แล้วก็การทำตัวให้เป็นคนดีน่ะ ไม่ต้องทำเพื่อวันคริสมาสต์หรอก แต่จงทำเพื่อตัวเอง"
"หากทำความดีล่ะก็ สิ่งดีๆ จะเข้าหาอย่างแน่นอน"พูดจบ อาเบลก็เก็บกระเป๋าแล้วลุกขึ้น
"เสร็จแล้วล่ะ ใส่เสื้อได้ ส่วนตะเกียงนั่นฉันให้นะ"ชายหนุ่มหันหลังเดินออกไปจากซอย
"ดะ...เดี๋ยวสิครับ อย่าเพิ่งไป!!"เด็กหนุ่มพยายามลุกขึ้นไล่ตาม แต่เขาก็ต้องล้มลงนั่งอีกครั้ง
"อึ๊ก!"
"อย่าเพิ่งขยับตัวจะดีกว่านะ นายต้องนั่งเฉยๆ ไปซักชั่วโมงถึงจะเริ่มขยับได้"อาเบลหยุดเดินแล้วพูดโดยไม่หันมามอง
"แต่ผมยังไม่ได้ตอบแทนอะไรเลยนะ!"
ชายหนุ่มหันมา ด้วยท่าทางที่อ่อนโยน ถึงแม้ใบหน้าจะถูกบดบังด้วยหน้ากาก แต่เด็กหนุ่มก็รู้สึกได้ว่าเขากำลังยิ้ม
"Merry Christmas"