นิยายนี้ต้องอ่านหลังข่าว:พิษเพลิงแค้น Genre:Drama,Horror

บทที่1 นัฐฐาย้ายเข้า
ขณะที่ดารัลเดินซื้อของกินหน้าโรงเรียน พบกับหญิงสาวคนหนึ่งที่หน้าตาคล้ายกับคนที่พี่ชาย(วรา)รัก วราจึงเข้าไปทัก
"นัฐฐี นัฐฐี" พอดารัลจับไหล่นัฐฐา นัฐฐาก็ดุใส่
"นี่ คุณเป็นใคร มาเรียกฉันทำไม"
"เห็นเธอหน้าเหมือนคนที่พี่ชายผมชอบน่ะ"
"ทำไม มีอะไรเหรอ พูดมา"
"พี่สาวเธอตายแล้ว"
"เฮ้ย ปากเสีย"
"เดี๋ยวๆๆ ผมไม่พูดเล่นนะ"
นัฐฐาร้องให้ "คุณรู้ได้ไงว่าพี่ฉันตาย"
"เธอถูกเผาทั้งเป็น"
"แล้วฉันจะทำไงดีละ"
"ปลอมตัวเป็นพี่สาวเธอแล้วไปทำงานบ้านให้ที่บ้านฉัน เดี๋ยวฉันช่วยเธอเอง"
"โอเค ก็ได้"
หลังจากนั้น ดารัลก็ได้พานัฐฐาไปที่บ้านพัตรียา ซึ่งทำให้คุณแม่เดือดอีกแล้ว
"ลูก เอาผู้่หญิงคนนี้กลับมาทำไมอีกหา อุตสาห์ดีใจไปสัปดาห์เดียว" วราเห็นเข้าก็ดุแม่ทันที
"แม่ ถอยมาเดี๋ยวนี้เลย เรื่องนี้แม่ไม่มีสิทธิ์"
"เออ ก็ได้ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนละกัน" แล้วแม่ก็เดินเข้าไปในบ้าน หลังจากนั้นวราเลยถามน้องชายว่า
"เฮ้ย น้องรัก เจอที่ไหนเนี่ย"
"แถวๆโรงเรียนนั่นแหละ"
"เออนี่ ฉันทำความสะอาดห้องให้แล้วนะ เดี๋ยวพาไปเลยละกัน"
"ได้จ่ะพี่" ดารัลหันไปคุยกับนัฐฐา "จำไว้เลยนะ ว่าชื่อนัฐฐี"
"ก็ได้ โธ่"
เพียงคืนแรกที่นัฐฐาเข้าอยู่ วิญญาณของนัฐฐีก็มาทักเธอ
"อ้าว พี่ พี่ร้องให้ทำไมจ๊ะ"
นัฐฐีพูดด้วยความตื้นตันใจ "ฉันตายแล้วนัฐฐา ฉันถูกเผา"
นัฐฐาร้องให้ตาม"พี่ ใครฆ่าพี่ค่ะ"
"นังโสภิศ บ้านข้างๆนี่ พ่อติดหญิง แม่ติดเหล้า ลูกติดผู้ชาย น้องไม่ต้องกลัวพวกมันหรอก ฉันจะช่วยเอง"
"แล้วให้ฉันทำไงละพี่"
"ทำให้คุณหญิงแม่หวาดกลัว ทำให้คนบ้านนู้นไม่กล้าเข้าบ้าน"
"ได้จ่ะ เดี๋ยวน้องจะพยายาม"
"เดี๋ยวฉันช่วยเธอเอง"
"ได้จ่ะพี่"

วันต่อมาแผนการหลอกหลอนตระกูลพัตรียากับโสเภก็เริ่มขึ้น

บทที่ 2 เอาคืนชุดเล็ก
สองทุ่ม ณ เรือนตระกูลโสเภ ครอบครัวนี้หาทางฮุบสมบัติตระกูลพัตรียาโดยการแต่งงานกับวรา เพื่อนำเงินไปใช้หนี้สินต่างๆเช่น ค่าพนันบอลของโสภิศ(ผู้หญิงก็เล่นพนันบอลได้) ค่าบัตรเครดิตที่ใช้เกินวงเงินของนาราลี แม้กระทั่งค่าผ่อนบ้าน รถ ที่ดินของสามีที่ตายไปแล้ว สองแม่ลูกยังต้องช่วยกันหาทางล้างหนี้ที่หมักหมมนับปีกองนี้ แต่ตอนนี้เมื่อสองแม่ลูกรู้ว่าบ้านพัตรียามีสาวใช้ที่หน้าตาเหมือนนัฐฐีที่เคยเผาทั้งเป็นเป๊ะๆ ทั้งคู่จึงกระสับกระส่ายเช่นนี้
โสภิศตะโกนลั่นบ้าน "คุณแม่ คุณแม่ แย่แล้วค่ะคุณแม่"
"โสภิศ มิอะไรลูก"
"คนใช้คนใหม่บ้านพัตรียาหน้าเหมือนคนที่เราเอาไปเผาเป๊ะเลยค่ะ"
"ว้าย ตายแล้ว ตอนนั้นแม่ก็เห็นมันดำเป็นตอตะโกพร้อมลูก แล้วมันมาได้ไงค่ะเนี่ย"
"อย่าพึ่งคิดอะไรตอนนี้เลยค่ะแม่ เอาสร้อยพระหนูไปก่อน" โสภิศใส่สร้อยพระให้คุณแม่ แม่นาราลีก็โล่งใจ
"เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย แล้วลูกมีพระติดตัวเหรอ"
"อ๋อ มีกำไลหยกอยู่จ่ะแม่ ไม่ต้องกลัวหรอก...นังนัฐฐี ฝันไปเถอะว่าจะเอาคืนฉันได้"

ณ บ้านพัตรียา
หลังจากที่สาวิตรีฝากนัฐฐาดูแลสัตว์เลี้ยง เธอจึงออกไปทำธุระต่อพร้อมวรา ปล่อยให้นัฐฐาอยู่กับดารัล2ต่อ2 และทั้งคู่ก็คุยกันเรื่องวิญญาณของนัฐฐีที่ทั้งคู่โดนวิญญาณของเธอเข้าฝัน พอนัฐฐารู้ว่าวิญญาณพี่สาวของเธอก็เข้าฝันดารัล เธอก็ตกใจ
"หา พี่สาวฉันเข้าไปในฝันแกด้วยเหรอ"
"ก็ใช่นะสิ พี่สาวแกบอกว่าให้ฉันร่วมมือจัดการพวกโสเภนั่น"
"แล้วจะทำไงดีเนี่ย" ขณะนั้น เสียงกริ่งก็ดังขึ้น
"นัฐฐา พี่สาวเธอบอกให้เปลี่ยนเบาะโซฟาห้องนั่งเล่น เอาอันที่อยู่ในห้องเก็บของไปใส่แทน"
"เออๆ แกไปถ่วงเวลาสองแม่ลูกหน้าบ้านก่อน เร็ว"
"เอาน้ำส้มใส่ยาถ่ายด้วยนะ...เฮอะๆ คิดว่าแกจะรอดเหรอนังโสเภณีตัวแสบ"

ที่หน้าบ้าน

"เรามีพระอยู่ ไม่ต้องกลัวค่ะแม่"
"ฮึฮึ จะเหลือเหรอบ้านนี้ รีบเข้าไปเถอะ"
"ได้ค่ะแม่" สองแม่ลูกเข้าไปในบ้าน แล้วไม่เจอสาวิตรีกับวรา โสภิศจึงถามดารัล
"อ้าว ดารัล แม่กับพี่ชายเธอไปไหนเหรอจ๊ะ"
"อ๋อ มีธุระที่ไบเทคน่ะ กลับดึกหน่อย"
"โถ่แม่กะว่าจะหาฤกษ์แต่งกับวราซะหน่อย เดี๋ยวลูก ที่ไบเทคมีงานอะไรนะ"
"เฟอร์นิเจอร์เซลที่เราไปเมื่อวันพุธค่ะแม่"
"อ๋อ แล้วไป เอ่อ ดารัลมีอะไรให้ทานรึเปล่า"
"นี่เลยครับ ผลไม้กับน้ำส้ม"
"ขอบใจจ้าพ่อหนุ่มดารัล"
10 นาทีถัดไป โสภิศเกิดอาการกำเริบจากยาถ่าย
"เอ่อ ดารัล ห้องน้ำมีไหนค่ะ"
"ตรงใต้บันไดนั่นแหละจ่ะ"
"เอ่อ ขอบใจนะ อูย"
พอโสภิศถ่ายไปได้สักพัก นัฐฐามาแกล้งปิดไฟห้องน้ำ
"กรี๊ดดดด ใครปิดไฟเนี่ย มีใครอยู่ข้างนอก"
"ฮ่าๆๆๆ ฉันไง ที่แกเคยเผาฉันเมื่อคราวก่อน"
"หนอย นังนัฐฐี กลับมาทั้งที่ทำตัวกร่างเชียวนะ เฮอะไม่รอดแน่นังบำเรอ"
"อ๋อเหรอ ยัยโสเภณีหนีพนันบอล รู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว บาปกรรมมีจริง คอยดูเถอะแก"
"เฮ้ย ไฟเปิดเอง พัดลมดับ น้ำไม่ไหล ว๊ายยยยยยยยย ไม่อยู่แล้วววววววว" โสภิศรีบวิ่งออกจากห้องน้ำทันที แล้วนาราลีก็เห็นเข้า
"อ๊ายลูก เป็นอะไรของลูกเนี่ย"
"หนูโดนผีหลอกค่ะแม่ขา"
"เดี๋ยวๆลูก ลูกมีพระทำไมยังโดนหลอกล่ะลูก"
"เอ่อ จริงด้วย ภิศว่ากลับเถอะค่ะคุณแม่"
"เฮ้อ ค่อยคุยพรุ่งนี้ก็ได้ กลับดีกว่า" ขณะที่สองแม่ลูกก้าวออกจากบ้าน เจอกับดักทำน้ำพิษที่ประตู
"อ๊ายยยยยยยยย ใครเอาอะไรมาใส่ไว้เนี่ย เปียกหมดเลยค่า"
"รีบวิ่งเถอะลูก ท่าทางไม่น่าไว้วางใจแล้ว"
"ค่ะแม่" พอสองแม่ลูกโสเภออกไปดารัลกับนัฐฐาก็สะใจไม่น้อย
"ระหว่างเถอะทั้งแม่ทั้งลูก พี่ฉันไม่มีวันอภัยให้แน่"
"เดี๋ยวเธอล้างแก้วละกัน เดี๋ยวฉันล้างจานเอง"
"ได้ค่ะ"