คำนำ

สวัสดีครับทุกคน ปอกระดาษครับ เป็นสมาชิกใหม่ นิยายเรื่องนี้ปอพึ่งเคยลงเป็นเรื่องแรกเลย ยังไงก็ฝากผลงานของปอด้วยนะ

วิธีการอ่านที่อิสระ
การอ่านนิยายเรื่องนี้จะเป็นเหมือนการอ่านเรื่องสั้น เหมือนอ่านไดอารี่ของคนแต่ละคนในเนื้อเรื่อง ซึ่งมีนิสัย เพศ บุคลิกภาพที่อาจจะเหมือนกันหรือแตกต่างกันออกไปในบางมุม ซึ่งการเล่าเรื่องและมองเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นตรงหน้า ตัวละครผู้เล่าก็จะประเมินเหตุการณ์นั้นๆต่างกันและบันทึกด้วยอารมณ์ต่างกัน ซึ่งผู้อ่านจะเลือกอ่านเอาเป็นเรื่องสั้น หรือจะอ่านเอาเป็นนิยาย ก็ได้ จะเลือกอ่านเฉพาะตอนของตัวละครที่ชอบ หรืออ่านทุกตัวละครก็ได้

ลำดับเหตุการณ์ของนิยาย
เนื่องจากนิยายเรื่องนี้มีการซอยออกเป็นเรื่องสั้นเพื่อให้ผู้อ่านได้เลือกอ่านตอนใดตอนหนึ่งที่ชอบ ทามไลน์ของเนื้อเรื่องผู้เขียนจะลงชื่อของผู้เล่าเหตุการณ์ ตามด้วย Chapter : ลำดับเหตุการณ์
เช่นในบทที่1 จะเป็น ชื่อตอน "ผลการเรียนเป็นเรื่องเซ้นซิทีฟ" เก้ 1:01
"ผลการเรียนเป็นเรื่องเซ้นซิทีฟ" จะเป็นชื่อตอน
เก้ คือชื่อของตัวละครที่บันทึก (หรือเรากำลังอ่านไดอารี่ของเก้อยู่นั่นเอง)
1 คือ Chapter ที่1 จากเกม ST Say something
:01 คือ ลำดับเหตุการณ์ที่1

การออกแบบตัวละคร
ตัวละครของนิยายเรื่องนี้ จะเน้นการเสียดสี และสะท้อนด้านลบของมนุษย์ ตัวละครจึงมีนิสัยที่เลวร้ายกว่านิยายทั่วไปและมีการอ้างอิงมาจากมนุษย์ปุถุชนจริงๆ ตัวละครจึงมีความขัดแย้งกันเองบ้างซึ่งผู้อ่านมีสิทธิ์ที่จะคิดต่าง เห็นด้วย ไม่เห็นด้วย ชอบ หรือไม่ชอบตัวละครได้อย่างอิสระ

บล็อก
อันนี้เป็นเว็บบล็อกของเกมสติวเด็นโต้นะครับ
http://studentto.blogspot.com/
ส่วนอันนี้เป็นบล็อกส่วนตัวของปอ ปอจะชอบดูสารคดีและเอามาประกอบนิยายหรือเกมของปอ เพราะเกมและนิยายของปอจะมีการกล่าวถึงความรู้บางอย่างที่มีอยู่จริงบนโลกใบนี้อยู่เสมอๆ ใครชอบดูสารคดีหรืออ่านบทความเล่นๆก็เชิญได้ที่บล็อกของปอนะครับ
http://porkadas.blogspot.com/

ผลการเรียนเป็นเรื่องเซ้นซิทีฟ
เก้ 1:01

ณ.หอพักนานาชาติ มหาวิทยาลัยเซนต์คามิเลี่ยน

อ้ายผู้ชายที่หน้าตาเรียบร้อย แต่งกายก็เรียบร้อย ผู้เนคไทก็ยังผูกได้ดูดีมีชาติตระกูล แต่เสียอย่างเดียวผมของมันแนวเกินไปหน่อยคงไปย้อมสีเขียวมา เขียวซะจนนึกว่าขี้ตระไคร่เกาะอยู่ที่หัว มันชื่อปอ มันกำลังเดินงกๆเงิ่นๆเดินเข้ามาในโรงอาหาร ส่วนผู้หญิงที่อยู่ตรงมุมโต๊ะหน้าตาสวยสมกับที่เป็นนักศึกษาปีหนึ่งชื่อจีจี้ ถัดมาก็ ทรอส สตางค์ ตาล บาสต์ ยู เนส ช่างมันเถอะ ขี้เกียจบรรยาย ขี้เกียจจำชื่อด้วย พึ่งเป็นเพื่อนกันวันนี้พร้อมๆกันเจ็ดแปดคน ใครมันจะไปจำหมด

"เราชื่อจีจี้ ยินดีที่ได้รู้จัก"
จีจี้แนะนำตัวของเธอใหม่อีกรอบเพราะคราวนี้อ้ายปอมันเข้ามาร่วมโต๊ะอาหารกับพวกเราแล้ว

กลับมาที่เรื่องของอ้ายปอต่อ หัวมันเขียวจริงๆนะ สมัยม.ปลาย มันเป็นนักเรียนที่พยายามเรียนดี แต่มันเรียนไม่ดีหรอก หัวมันไม่ดีไอคิวต่ำคิดอะไรชักช้าไม่ทันชาวบ้าน แต่มันก็ยังดีที่มีบุคลิกภาพที่ดี ช่วงหลังๆนี้ความพยายามของมันถีบตัวสูงจนกลายมาเป็นคู่แข่งของเราจนได้ เราสองคนต่างก็เรียนแข่งกันจนในที่สุดก็ได้เป็นคู่แข่งกันจริงๆ

"เราชื่อทรอสนะ เรียนคณะเภสัช"
ผู้ชายหัวสกินเฮด แนะนำตัวเป็นคนต่อมา เพราะเขานั่งข้างๆกับจีจี้

แนะนำตัวแล้วไงใครอยากฟัง ใครสนใจ ความสนใจของเราในตอนนี้อยู่ที่อ้ายปอคู่แข่งของเราต่างหาก เราสองคนเรียนแข่งกันมาตลอดตั้งแต่นั้น ท้ายที่สุด เราทั้งคู่ก็ได้สอบเอ็นทรานซ์ ซึ่งทุกๆคนในโรงเรียนจับตาดูพวกเรา เพราะเราสองคนต่างก็สละสิทธิ์โควต้าต่างๆของมหาวิทยาลัยดีๆ เพื่อดวลกันในการสอบเอ็นทรานซ์

"เราชื่อยู ยินดีที่ได้รู้จาก"
ผู้หญิงท่าทางห้าวๆนิดๆชอบลากเสียงยาวท้ายประโยค คำว่า"รู้จัก" เลยกลายเป็น"รู้จาก"

"เราชื่อบาสต์"
ผู้ชายท่าทางตุ้งติ้ง น่ารักแนะนำตัว

"เราชื่อตาล"
ผู้หญิงท่าทางตลก แนะนำตัวบ้าง

เรากับอ้ายปอจ้องหน้ากันขึงขัง บรรยากาศก่อนการสอบเอ็นทรานซ์เต็มไปด้วยความกดดัน แต่ในช่วงนาทีนั้นพวกเขาไม่ได้มากดดันอะไรในเรื่องการแข่งขันของเราสองคนหรอก พวกเขากดดันเพราะอนาคตของตัวเอง

"ผมชื่อชื่อสตางค์ เรียนมนุษยศาสตร์ ภาษาไทย ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
ผู้ชายคนนี้ท่าทางเรียบร้อย นิสัยดี แต่ไม่เห็นจะน่าใส่ใจตรงใหนเลย

จะว่าไป อ้ายปอก็น่าสงสารนะ ชื่อมันชื่อใบปอ พวกเพื่อนๆแทนจะเรียกมันดีๆ ดันเอาไปเรียกปอกระสา แต่ที่ร้ายที่สุดเลยก็มีพวกขี้แกล้งเอาไปเรียกว่าปอกระดั่นนี่แหละ มันเองก็นิ่งจนน่าหมั่นใส้ โดนชาวบ้านเค้าเอาชื่อตัวเองไปล้อยังไม่รู้สึกรู้สาอะไรอีก มันรู้มั้ยเนี่ย ว่าคำว่า ปอกระดั่น มันผวนได้!

"นี่ชื่อเนสนะ"
ผู้ชายคนนี้เรียกตัวเองโดยใช้คำว่า "นี่" ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าคนบางคนจะใช้คำอื่นนอกจากคำว่า เรา ผม ฉัน แล้วหลีกเลี่ยงไปใช้คำว่า "นี่" ทำไม

"ขอโทษนะคะ ช่วยผูกไทให้ทีได้มั้ยคะ?"
ผู้หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาขอร้องให้พวกเราในกลุ่มผูกเนคไทให้ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่นักศึกษาปีหนึ่งแน่นอน แต่คงเป็นแม่ของนักศึกษาคนใดคนหนึ่งนอกกลุ่มโต๊ะอาหารของพวกเรา

พอดี เนส ผูกไทเป็น โชคดีของไอ้เด็กปีหนึ่งคนนั้น ไม่งั้นไม่ได้เข้าพิธีปฐมนิเทศแน่

"ใครวะ ผูกไทไม่เป็น ใช้แม่มันมาผูกให้เนี่ย??"
ทรอสงง

"ลูกคุณหนูเนอะ ผูกไทไม่เป็น"
ตาลพูดขึ้นมา ทุกคนก็หัวเราะ น่าแปลกนะ ประโยคธรรมดาง่ายๆ แต่พอบางคนพูดมันกลับกลายเป็นเรื่องตลกขึ้นมาได้

ทรอสนึกสนุกลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารไปดูหน้าลูกคุณหนู ผูกไทไม่เป็น อยากรู้ว่าหน้าตาเป็นยังไง แล้วก็กลับมานั่งที่โต๊ะ . . . ก็แค่นั้น จะไปดูให้เหนื่อยทำซากอะไรก็ไม่รู้ ดูเขาแล้วเขาก็เดินออกไป มันก็แค่นั้น
แต่ใจเราสิ รุ่มร้อนมากๆ และยังคงอยากจะคิดแต่เรื่องอ้ายใบปอ คู่แข่งตลอดกาลของเรา เพราะการแข่งขันเอ็นทรานซ์นั้นมันชี้ชะตาชีวิตของเราทั้งสองคนได้เลย แต่ก็โดนขัดจังหวะตลอด ใครๆในโรงเรียนของเราต่างก็อยากจะรู้ว่าผลการเอ็นทรานซ์จะออกมาเป็นยังไง

"เธอ เธอชื่ออะไรหรอ?"
นั่นไง จีจี้นักศึกษาหญิงสุดสวยถามขึ้นมาขัดจังหวะ แล้วคิดว่าฉันจะตอบมั้ยล่ะ? อืม ฉันตอบ! ฉันอยากอยู่ในสังคม ฉันก็ต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำบ้าง เพื่อให้คนในสังคมยอมรับฉันเหมือนกัน

"เราชื่อเก้จ่ะ" ฉันตอบ

"แล้วเก้นึกยังไงมาเรียนที่นี่หล่ะ"

"ฉันเอ็นท์ไม่ติด"

ปอกระดั่น ..... แรงดีคับ รออ่านต่อนะคับคุณปอ

ใช้คำว่า อ้าย แทนเพื่อไม่ให้หยาบสินะครับ
แต่ที่น่าสงสัยคือท่านปอหัวเขียวจริงๆรึเปล่าเนี่ย

ใช้คำว่า อ้าย แทนเพื่อไม่ให้หยาบสินะครับ
แต่ที่น่าสงสัยคือท่านปอหัวเขียวจริงๆรึเปล่าเนี่ย

ฮ่าๆๆ ปอตัวจริงผมสีโค้กจ้า

ในนิยายคนที่ชื่อใบปอนั่นเป็นคนละครกับปอกระดาษผู้เขียนเรื่องนะ
ตัวละครที่คล้ายตัวจริงของปอกระดาษที่สุดในเรื่อง ชื่อ "ลูกพลับ" คนที่ผูกเนคไทไม่เป็นนั่นแหละ

ส่วนคำว่าอ้าย เป็นคำเรียกพี่ผู้ชายของคนเหนืออะจ้า จะเขียนแบบนี้เพราะเนื้อเรื่องเกิดที่มหาวิทยาลัย เซนต์คามีเลี่ยน อยู่ภาคเหนือของประเทศไทย

แต่ปอก็ต้องเลี่ยงคำหยาบด้วยแหละ คนโลกสวยมันเยอะ คริคริคริ