OP

Character_Of_Judge

[Chapter | 0.2]

[ประกาศ | สงคราม]

--13 กรกฎาคม  2054--

18:00

[ผมลืมตาตื่นขึ้นมา รู้สึกได้ทันทีว่า ที่นี่ไม่ใช่บ้านของผม มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ข้างๆผม เธอคือคนที่ใส่ชุดนักวิทยาศาสตร์คนนั้น

"ตื่นแล้วสินะ"

เธอเริ่มทักผม

"คุณช่วยผมไว้สินะ เอ่อ....."

ผมเงียบไปเพราะไม่รู้จักชื่อเธอ

"ชั้นชื่อ[คริสเทียเน่ ฮาร์ทแมน]เรียกคริสเฉยๆก็ได้"

เธอบอกชื่ออกมา

"ผม ชิเซนดะ ฮาจิครับ คุณคริสสินะ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ"

เมื่อเธอพูดจบ ผมก็รีบลุกออกจากเตียง

"ว่าแต่.....ที่นี่ที่ไหนเนี่ย"

"ที่นี่คือริชเตอร์(Richter)น่ะ"

"มันคือ......"

"เป็นสถานที่ที่อยู่ของ[ผู้พิพากษา]น่ะ"

"เป็นคนเดียวกันกับที่อยู่ในศาลใช่รึเปล่า?"

"ไม่ใช่ ไม่ใช่ พวกเราคือหมู่คนที่แสวงหาความยุติธรรม คอยจัดการเรื่องที่ไม่ยุติธรรมต่างๆหน่ะ"

"แต่ว่า ทำไมต้องสู้กับทหารด้วยล่ะ?"

"เพราะทหารพวกนั้นเป็นคนไม่ดียังไงล่ะ"

ในตอนนั้นผมกำลังจะถามอีกสักสองสามคำถาม โดยเธอได้บอกด้วยว่าที่นี่สามารถต้านทานแรงการโจมตีของจักรวรรดิ

เด็นโซได้ แต่ว่าผมก็นึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้เย็นมากแล้ว ต้องกลับบ้านแล้ว

"คือว่า.....ผมต้องรีบกลับแล้วล่ะ มีคนรออยู่ที่บ้านน่ะ"

"งั้นหรอ...เดี๋ยวชั้นจะพาส่งกลับบ้านให้นะ"

จากนั้นเธอก็พาไปที่ห้องเทเลพอร์ทและใส่สถานที่ที่เป็นบ้านของผมให้

"ว่าแต่...คุณอยู่ที่ไหนล่ะ"

"เขตปกครองที่3[โตเกียว]"

"อืม...พอจะหาได้ง่ายขึ้นแล้วล่ะ"

หลังจากนั้นหน้าจอมอร์นิเตอร์ก็ปรากฎภาพบ้านของผมขึ้นมา

"ที่นี่แหละ"

ผมเดินขึ้นไปบนแท่นเทเลพอร์ทแล้วเธอก็เดินมาหาผมและให้กระดาษใบเล็กๆกับผม

"นี่นามบัตรนะ ถ้าอยากมาอีกก็โทรมาหาได้เลย"

หลังจากที่เธอพูดจบเครื่องเทเลพอร์ทก็ทำงานทันทีและในพริบตา ผมก็มาอยู่หน้าบ้านตัวเอง แลเปิดประตูเข้าบ้านไป

18:59

"พี่!! กลับบ้านช้าอีกแล้วนะ!!"

ฮามิยืนรออยู่หน้าบ้านพอดี

{ในบ้าน}

"ขอโทษครับบบบบบ ผมจะไม่กลับบ้านดึกอีกแล้วครับบบบบบ"

ผมกราบเท้าน้องสาวของผมและพยายามไม่มองหน้าเธอเพราะตอนเธอโกรธนั้นน่ากลัวมาก

"พรุ่งนี้ พี่จะล้างจานแทนให้1วันเลย"

ผมพูดจบก็เงยหน้าเพื่อดูสีหน้าของเธอ เธออารมณ์ดีขึ้น เพราะปกติแล้วเธอจะทำงานบ้านให้ทั้งหมด เมื่อผมพูดแบบนี้แล้วเธอก็น่าจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง

"พูดแล้วต้องทำด้วยล่ะ"

หลังจากเธอพูดจบเธอก็เดินไปนั่งดูทีวีช่องโปรดของเธอต่อ ผมก็เดินขึ้นไปชั้นสอง อาบน้ำ แปรงฟัน เข้านอน

-14 กรกฎาคม 2054-

8:05

ผมตื่นด้วยความงัวเงียและเปิดดูปฏิทิน วันนี้วันหยุดถึงจะเป็นวันอังคาร เพราะเปิด1สัปดาห์เพื่อไว้อาลัยผู้เสียชีวิตในสงคราม

ผมเดินลงไปข้างล่างโดยทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม น้องสาวเปิดทีวีดังลั่นบ้าน

"พี่ วันนี้ไปข้างนอกด้วยกันใหม"

"นึกอะไรอยากจะออกไปข้องนอกวันนี้เนี่ย"

"วันนี้หนูมีเดทด้วยล่ะ"

"ด...เดทเหรอไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

ผมพึ่งรู้เหรือเนี่ยว่าเธอมีแฟนแล้ว

"ก็จะบอกทำไมล่ะ พี่ยงไม่มีแฟนสักคน จะให้ปรึกษาได้ยังไงกัน"

รู้สึกว่าเธอจะพูดแทงใจดำผมซะเหลือเกิน

"จะไปตอนนี้เลยสินะ?"

"อืม"

หลังจากนั้นผมก็เดินขึ้นไปที่ชั้นสองอีกครั้งและอาบน้ำ แต่งตัวและเดินลงมารอน้องสาวของผม รู้สึกว่าเธอจะใส่ชุดที่สวยกว่าทุกวัน

{ถนนใหญ่}

เธอเจอกับแฟนของเธอและบอกให้ผมไปรอที่สถานีรถไฟหลังจากไปเดินเที่ยวเสร็จ หลังจากนั้น ผมก็หาที่สักที่ที่พอจะไปนั่งพักได้ ผมหันไปเจอริมแม่น้ำ ที่นั่นก็พอให้นั่งพักผ่อนอย่างสบายใจได้เพราะมีม้านั่งอยู่ ผมจึงเดินไปทางถนนใหญ่ที่มีผู้คนไม่ค่อยมาก จนมาถึงตึกสุดท้ายและจะสามารถไปถึงริมแม่น้ำได้

ปึก!

ผมชนกับใครคนหนึ่งเข้า

"ขอโทษนะครับ เป็นอะไรไหม?"

ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้หญิงและเธอก็มีผ้าพันรอบต้าทำให้รู้ได้เลยว่า ทำไมถึงเดินชนกับผมเข้า

"เออ...ขอโทษนะคะ พอดีว่าชั้นมองไม่เห็นน่ะค่ะ"

ผมจึงพาเธอเดินไปนั่งริมแม่น้ำ

"อย่างนี้นี่เอง เธอออกจากบ้านมาคนเดียวสินะ ว่าแต่ ทำไมเธอถึงรู้ทางได้ล่ะว่า ตรงไหนเป็นทางเดินตรงไหนเป็นถนนหน่ะ"

"เพราะว่าชั้นถูกฝึกให้ใช้ประสาทสัมผัสที่เหลือให้มากขึ้นน่ะค่ะ ประสาทสัมผัสต้องดีกว่าคนอื่นๆเพื่อจะได้ไม่ต้องให้ใครนำทางไปตลอดเวลาน่ะ"

ผมก็คุยกับเธอไปได้สักพักใหญ่

"เอ่อ...คือว่า ผมต้องกลับบ้านแล้วล่ะ ขอตัวก่อนนะ"

"ได้ค่ะ ถ้าว่างๆ ก็มาหาอีกนะ"

ในตอนนั้น ผมกำลังจะตอบเธอกลับแต่แล้วในเมืองก็มีบางอย่างเกิดขึ้น เป็นข่าวที่แจ้งจากทางรัฐบาล

"เราจะขอแจ้งข่าวร้ายให้กับทุกคนได้ทราบครับ"

พนักงานอ่านข่าวคนหนึ่งพูดออกมาพร้อมกับยกกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาอ่าน

"ทางจักรวรรดิเด็นโซได้แจ้งมาว่า จากเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นมาทั้งด้านการเมือง,การทหาร,ด้านเศรษฐกิจและอีกมากมายนั้น ทำให้พวกเราทบทวนอย่างถีถ้วนแล้ว ทางเรา จักรวรรดิเด็นโซจะ......ประกาศสงครามกับมนุษย์อย่างเป็นทางการ"

เมื่อชายคนนั้นรายงานข่าวจบในถนนใหญ่นั่นก็เกิคความโกลาหลทันที ทำให้ยากที่จะดูว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ว่า ตอนนี้ สิ่งที่ผมเห็นก็คือ บนฟ้ามีบางอย่างลอยอยู่บนฟ้า สิ่งที่ผมคาดเดาไว้ก็น่าจะเป็นเครื่องบินรบของจักรวรรดิเด็นโซ ผมจึงรีบบอกกับเธอคนนั้นให้รีบหนี

"เรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ"

"ทำไมหรอ?"

"เร็วเข้า!!"

ผมรีบจับมือเธอและวิ่งออกจากริมแม่น้ำไปที่ถนนใหญ่หลังจากนั้นในไม่กี่วินาที ระเบิดลูกแรกก็ตกลงสู่พื้นดิน(หลังจากนี้เปิดแล้วอ่านไปฟังไปกดสิ)

ตูมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!

แรงระเบิดทำให้ผมกับเธอกระเด็นออกไปไกล แต่ว่าตึกที่สร้างไว้ใกล้ๆโครงสร้างค่อนข้างแย่ ทำให้ตึกถล่มลงมา แต่ก็ดีที่ผมกับเธอคนนั้นไม่เป็นไร

"ไม่เป็นไรนะ"

"ค่ะ"

หลังจากนั้นผมรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง และเปิดหาจุดที่ฮามิอยู่

"หวังว่าจะปลอดภัยนะ" ผมคิดในใจ แต่ว่า ในจุดนั้น ที่ๆเธออยู่ถูกบอกว่าอันตราย หมายความว่า.....สถานที่นั้นโดนระเบิดไปแล้ว!!! ผมจึงรีบวิ่งไปที่ที่เธออยู่

"ผมจะไปตามหาน้องสาว เธอจามาด้วยไหม"

ผมพูดกับเธอคนนั้น

"อืม"

เธอพยักหน้าและเดินตามผมมา เมื่อไปถึงที่นั่นผมเห็นแฟนของเธอกำลังช่วยเธอที่กำลังติดอยู่ใต้ซากอาคาร ผมจึงรีบวิ่งไป

"ฮามิ!!"

ผมวิ่งไปช่วยแฟนของเธอยกซากอาคารออก

"ฮึบ!!"

หลังจากที่ยกซากออกได้ผมก็รีบเอาน้องสาวขึ้นขี่หลังทันที........อยู่ดีๆพื้นดินก็สั่นสะเทือนขึ้นมาอย่างไม่สามารถบอกสาเหตุได้ และสิ่งที่ปรากฎต่อหน้าพวกเราก็คือ.....หุ่นยนต์ของจักรวรรดิเด็นโซ!! มีรูปร่างคล้ายกับมนุษย์ร่างกายใหญ่โตหน้ากล้ว สีแดงสด ผมเห็นดังนั้น จึงรีบวิ่งออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ส่วนเธอคนนั้นและแฟนของฮามิก็ตามมาด้วย ในตอนนั้นผมก็นึกขึ้นได้ นามบัตรที่คริสเทียน่าให้มา ผมจึงหยิบนามบัตรนั้นและโทรหาทันที

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีค่ะ คุณฮาจิสินะ"

"ครับ"

"ชั้นรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องโทรมาหาตอนนี้"

"คุณเคยบอกผมว่าฐานที่ตั้งของริชเตอร์ สามารถทนต่อแรงของการกระทำต่างๆได้สินะครับ"

"ใช่ค่ะ"

"ช่วยบอกทางไปหน่อยสิ"

"ช่วยบอกที่ๆกำลังอยู่ด้วย"

ผมจึงบอกที่อยู่ตอนนั้นไป

"เข้าใจแล้ว ตั้งใจฟังต่อจากนี้นะคะ เลี้ยวซ้าย เดินตรงต่อไปข้างหน้าจะเห็นสี่แยกและเลียวขวา ตรงไปเรื่อยๆแล้วเลี้ยวขวา"

ผมจึงวิ่งไปทุกทางที่เธอบอก หุ่นยนต์ตัวนั้นก็ยังตามผมมาไม่หยุด หลังจากนั้นผมก็เจอทางตัน

"นี่มัน...อะไรกัน"

"วิ่งเข้าหากำแพงเลยค่ะ"

"แต่ว่า..."

"เร็วเข้า!!!"

ผมจึงวิ่งเข้าหากำแพง ไม่อยากเชื่อ แต่ว่าผมและคนอื่นๆทะลุมาอีกที่หนึ่ง และเจอกับคริสเทียน่า

"เจอกันอีกจนได้สินะคะ"

เธอเริ่มทักผมก่อน

"นั่นสินะ แล้วคิดได้ไงเนี่ย ให้ประตูเป็นทางตันแบบนั้นน่ะ"

"ก็มันจะได้เป็นแบบลับสิคะ แบบลับๆน่ะ"

ถึงเธอจะพูดแบบนั้น แต่ผมก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับคำพูดสักเท่าใหร่

"เอาเถอะ อย่างน้อยก็ปลอยภัยไปสักระยะล่ะค่ะ"

เธอพยายามพูดเหมือนกับว่า แม้แต่ที่นี่ก็ยังไม่สามารถต้านทานการโจมตีของพวกเด็นโซได้

"งั้นขอออกไปข้างนอกซักแปปนึงนะ"

ผมพูดออกไปและถามทางเพื่อออกไปดูสถานะการข้างนอกและผมก็ได้รู้ว่าที่ที่เราอยู่คือที่ไหน

"ที่นี่มัน...อาคารรัฐสภาเก่าไม่ใช่หรอ!"

"ใช่แล้วล่ะ เราใช้ที่นี่เป็นฐานทัพของเราน่ะ"

"แต่ว่า ทำไมถึงบอกว่าเป็นที่ที่ไม่ถูกทำลายง่ายๆล่ะ"

"เพราะว่า ที่นี่ถูกปรับโครงสร้างใหม่ให้แข็งแรงทนทานกว่าเดิม และใส่โพเลียมเข้าไป ทำให้ไม่ถูกทำลายง่ายๆไงล่ะ และชั้นจะบอกให้ก็ได้ว่า ทำไมเธอลอดกำแพงตรงนั้นมาแล้วมาโผล่ที่นี่...."

ก่อนที่เธอจะพูดผมก็เห็นบางอย่างที่เป็นเครื่องจักรกลเคลื่อนที่มาทางนี้

และสิ่งนั้นก็คือ!!!]

E.N.D.[.C.H.A.P.T.E.R.2.]

[.T.O. | B.E. | C.O.N.T.I.N.U.E.]