เนื่องจากผมอยากลองเขียนนิยายดูสักเรื่องแล้วก็อยากวาดภาพประกอบดูก็เลยเกิดความคิดที่จะตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาและนี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมลองเขียนแล้วเอามาลงให้ผู้อื่นได้ลองอ่าน อาจยังมีอะไรติดขัดบ้างก็จะพยายามปรับปรุงนะครับ ยังไงถ้าอ่านจบก็แนะนำติชมได้นะครับผม

บทที่ 1

ในคืนวันหนึ่งที่พายุฝนกระหน่ำ ผมซึ่งกำลังพลัดหลงกับเพื่อนที่มาเที่ยวป่าด้วยกัน ตอนนี้ได้มาเจอบ้านพักที่ตั้งอยู่กลางป่าลึกเข้าแล้ว เมื่อพายุไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงผมจึงไม่มีทางเลือกนอกจากขอเข้าไปหลบพายุ ดูจากภายนอกแล้วข้างในมีแสงสว่างลอดออกมาทำให้รู้ได้ว่ามีผู้อาศัยอยู่ ผมจึงรีบเข้าไปเคาะประตูเพื่อขออนุญาตเจ้าของบ้านหลบพายุสักระยะก่อนที่ผมจะเป็นหวัดไปซะก่อน เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับหญิงสาวผมสีดำยาวผูกด้านหลังเอาไว้ เธอมีหน้าตาดี ผิวขาวออกซีดเล็กน้อย สวมชุดสีขาวพร้อมกระโปรงสั้นสีเดียวกัน เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนถามขึ้นมา



" มาหลบพายุใช่ไหมคะ เชิญเข้ามาก่อนได้เลยค่ะ "

" ขอบคุณมากครับ "



หลังจากผมเข้ามาเธอก็ปิดประตูพร้อมกับหยิบตะเกียงที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมา



" นั่งผิงไฟก่อนที่ห้องรับแขกนะคะ ฉันจะไปเอาผ้ามาให้ "

" ครับ ขอขอบคุณอีกครั้งนะครับที่ให้ผมเข้ามา "

" ไม่เป็นไรค่ะ เชิญพักผ่อนตามสบายนะคะ "



          เมื่อเธอพูดจบก็เดินหายลับขึ้นบันไดชั้นสองไปพร้อมกับแสงตะเกียงที่ค่อยๆหายลับไปจากสายตาเหลือเพียงแสงสลัวๆจากเตาผิงในห้องรับแขก ผมรีบเดินเข้าไปผิงไฟเพื่อคลายความหนาวเย็นพร้อมกันมองสำรวจภายในตัวบ้านไปด้วย ตัวบ้านทำจากไม้ทั้งหลัง เมื่อเข้ามาจะพบห้องรับแขกอยู่ทางขวามือส่วนทางซ้ายจะไปห้องครัว บันไดขึ้นชั้นสองต้องเดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้าย ส่วนห้องน้ำรู้สึกจะอยู่ใกล้ๆบันได  ผมเริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมาเนื่องจากความอ่อนล้าที่ต้องวิ่งฝ่าพายุเพื่อหาที่หลบก่อนที่ตาผมจะปิดลงก็เหมือนได้ยินเสียงบางอย่างดังก้องอยู่ในหัว เป็นเสียงของใครสักคนที่พูดไว้ว่ายินดีต้อนรับนะ หลังจากกนั้นสติของผมก็เริ่มดับวูบลง.....



    ........ผมรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าไฟที่เตาผิงดับไปซะแล้ว เมื่อผมลุกขึ้นก็พบว่ามีผ้าผืนหนาหล่นลงไปกองที่ตัก สงสัยว่าเจ้าของบ้านคงจะเป็นคนเอามาห่มให้ ความมืดที่ปกคลุมห้องทำให้ผมไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ชัดเจนเลยและพายุก็ยังคงกระหน่ำอย่างไม่หยุดทำให้ผมตัดสินใจอยู่ต่อจนกว่าจะเช้าแล้วเริ่มทิ้งตัวลงที่เก้าอี้และห่มผ้าผืนหนาเพื่อนอนต่อ 

   ทันใดนั้นมีเสียงดังแกรกๆมาจากห้องครัว ผมคิดว่าคงเป็นเสียงของกระทบกันธรรมดาๆไม่มีอะไรมากจึงเริ่มหลับตาลงอีกครั้ง คราวนี้ผมได้ยินเสียงไม้ดังเอี้ยดอ้าดเหมือนมีใครสักคนกำลังเหยียบมันและเสียงที่ว่าก็ค่อยๆเข้ามาใกล้ๆทีละนิดๆผมเริ่มหวั่นใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด สติของผมเริ่มไม่อยู่กับตัว หัวของผมก็เริ่มปั่นป่วนตามและเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา



 ' ทำไมเธอถึงให้เราเข้าบ้านมาได้ง่ายๆเลย '

 ' ทั้งๆที่อยู่กลางป่ากว้างขนาดนี้ แต่กลับเห็นผู้หญิงอยู่คนเดียว '

 ' หรือว่า...... ' 

 ' ใช่แล้ว ข่าวลือก่อนหน้านี้ที่ไอ้พวกเพื่อนมันเล่าให้ฟังตอนอยู่บนรถ ข่าวลือเกี่ยวกับนักท่องเที่ยวหายสาบสูญบริเวณป่าแห่งนี้ '

  โดยส่วนใหญ่พวกเขามักหายไปในวันที่มีฝนตกหนัก '

 ' งั้นก็แสดงว่า.... ' 



      ก่อนที่ผมจะได้ลุกขึ้นเสียงฝีเท้าที่เหยียบไม้ก็ได้หยุดลงที่หลังเก้าอี้ผมซะแล้ว หัวใจของผมเต้นแรงขึ้น เหงื่อเริ่มไหลลงมาตัวเริ่มสั่่นด้วยความหวาดกลัวบางอย่าง ผมพยายามเรียกสติกลับมาพร้อมค่อยๆหันหลังกลับไปสิ่งที่อยู่ข้างหลังผมก็คือสาวเจ้าของบ้านในชุดนอนสีขาวยืนถือถ้วยที่ใส่ซุปซึ่งกำลังอุ่นอยู่พร้อมส่งยิ้มมาทางผม



" ขอโทษที่ทำให้ตื่นนะคะ พอดีว่ามีซุปเหลืออยู่ก็เลยมาอุ่นไว้ให้เชิญทานได้เลยนะคะ "

" ขะ...ขอบคุณครับ "

" หืม เป็นอะไรรึเปล่าคะหน้าตาดูซีดผิดปกติ หรือว่าจะเป็นหวัด ให้ฉันไปเตรียมสมุนไพรมาไหมคะ "

" ไม่ต้องครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร เพียงแค่.......ตกใจนิดหน่อนเท่านั้นเองครับ "

" นี่ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอคะ "

" เธอพูดพลางหัวเราะนิดๆและยิ้มให้ 

" ไม่ใช่ครับ พอดีผมได้ยินข่าวลือแปลกๆจากเพื่อนก่อนมาถึงที่นี่เลยทำให้คิดมากหน่ะครับ "

" ข่าวลือเรื่องอะไรเหรอคะ "

" ก็....เรื่องที่แถวนี้มีคนหายสาบสูญไป แล้วก็มักเกิดช่วงพายุเข้าด้วยครับ แต่มันคงเป็นแค่ข่าวลือสินะครับ "



เธอสะดุ้งกับคำพูดของผมเล็กน้อยก่อนยื่นถ้วยซุปให้



" ทานเสร็จก็วางไว้ในครัวนะคะ แล้วก็ถ้าจะจุดไฟที่เตาผิงไปหยิบฟืนได้ที่ห้องเก็บของใต้บันได ตะเกียงฉันจะวางไว้ตรงนี้ก็แล้วกันค่ะ "

เธอเดินกลับมาพร้อมนำตะเกียงมาวางไว้หน้าโต๊ะข้างๆผม 

" อีกเรื่องหนึ่งนะคะ ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าขึ้นมาชั้นสองเด็ดขาดเลยนะคะ แต่หากเกิดอะไรขึ้นมาให้รีบมาบอกฉันได้เลยนะคะ ห้องของฉันจะอยู่ทางขวาเมื่อขึ้นบันไดไป และอย่าไปยุ่งกับห้องทางซ้ายนะคะ "

" เข้าใจแล้วครับ "

" งั้นก็ราตรีสวัสดิ์ค่ะ "

" ราตรีสวัสดิ์ครับ "



เธอยิ้มนิดๆให้ผมก่อนเดินจากไป ส่วนผมก็ห่มผ้าแล้วนอนลงบนเก้าอี้ตัวเดิมเพื่อหลับต่อ

ไม่มีอะไรจะบอกครับนอกจาก

" รูปสวยมากค่ะ "