อยู่ก็นึกถึงนิทานเก่าๆที่เคยแต่ง เลยเอามาเรื่องสู่กันฟัง

สมัยเรียนวิชาเลือกปรัชญาอยู่ตัวนึง จะต้องมีงานของคลาสออกไปแสดงละครในหอประชุมประมาณ 10 นาที(เป็นงานสัมมนารวมของหมวดวิชา) อาจารย์เลยให้การบ้านไปแต่งบทละครมาคนละเรื่อง โดยมีประเด็นเกี่ยวกับเรื่องที่วิชานี้เรียนคือ "สงครามกับสันติภาพ ความรอบคอบและการมองการณ์ไกล"

ผมคิดอะไรไม่ออกเลยเอานิทานธรรมดามาดัดแปลงนิดหน่อย พอถึงเวลาคลาสอาจารย์ให้แบ่งกลุ่มเป็น 5 กลุ่ม แต่ละกลุ่มเลือก 1 คนที่ดีที่สุดมานำเสนอเรื่องตัวเองหน้าชั้น ซึ่งในกลุ่มผมแต่ละคนเล่าเรื่องตัวเองมา ส่วนใหญ่จะแต่งเรื่องแนวๆสงคราม ส่วนผู้หญิงจะแต่งแนวความรักโรมิโอกับจูเลียต ส่วนของผมหน่ะ...

นิทานลูกหมู 3 ทัพ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในดินแดนแห่งหนึ่ง มีเมืองมีเมืองหมาป่าบุกมาปล้นสะดมเมืองต่างๆไปทั่วเมืองต่างๆถ้าไม่อยากสูญเสีย ก็ต้องยอมจ่ายห่วยให้เมืองหมาป่า เพื่อความปลอดภัยของประชาชน แต่แล้ววันนึง เมืองหมูได้ประกาศตัวเป็นเอกราช ไม่ยอมให้เมืองหมาป่าข่มขู่อีกแล้ว พระราชาหมูได้ประกาศสงครามแตกหักกับเมืองหมาป่า ราชาหมาป่าโกรธมาก ยกทัพมาบุกเมืองหมูด้วยตัวเอง มั่นหมายจะตีหักเป็นเมืองขึ้นเสียให้ได้

พระราชาหมูได้เรียกรวมแม่ทัพหมูทั้งสาม คือ พลเอกหมู พันเอกหมู ร้อยเอกหมู เพื่อวางแผนป้องกันเมือง ด้านหมาป่าได้ยกทัพมาประชิดเมืองแล้ว พลเอกหมูเสนอตัวออกไปรบทัพหน้าก่อน "การโจมตีที่รวดเร็วเท่านั้นที่ชนะทุกอย่าง" แต่ร้อยเอกหมูคัดค้านบอกว่าอาวุธและเกราะต่างๆยังสร้างไม่เสร็จ พันเอกหมูไม่ฟัง สั่งทหารหมูใช้แค่ฟางพันตัวเป็นเกราะออกไปสู้ก่อน ผลสรุปว่า กองทัพหมูแพ้ราบ พันเอกหมูตายในสนามรบเพราะโดนฟันเกราะฟางขาดกระจุยกลายเป็นหมูสับ
ต่อมาพันเอกหมูขออาสาบุกเอง พันเอกหมูต้องการความเร็วจึงสร้างชุดเกราะโดยไม้ แต่ร้อยเอกหมูบอกว่า ให้รอก่อนเกราะเหล็กใกล้ตีเสร็จแล้ว พันเอกหมูไม่ฟังบุกไปก่อน สรุปว่ากองทัพหมูถูกยิงด้วยลูกธนูไฟ เกราะไม้ติดไฟ พันเอกหมูกลายเป็นหมูย่างไป

ราชาหมูเครียดหนักที่เสียกำลังไปมาก เกราะยังสร้างไม่เสร็จ และกำลังพลน้อยกว่าหมาป่า แต่ร้อยเอกหมูเสนอว่า ให้นำอิฐรก่อกำแพงเมือง แล้วตั้งรับอย่างเดียว ซึ่งราชางงมาก แต่ไม่มีทางเลือก
ทางหมาป่าพยายามบุกหลายครั้ง แต่ไม่สามารถทำลายกำแพงอิฐได้ ทำให้สงครามยื้อยาวนานขึ้น
ราชาหมาป่ายังสบายใจ เพราะตอนนี้ล้อมเมืองอยู่ ตัดเส้นทางขนเสบียงอาหารเข้าเมือง ไม่ช้าก็เร็วอาหารในเมืองต้องหมดก่อนทำให้ขาดเสบียงอาหาร แต่เวลาผ่านมานาน ราชาหมาป่าประหลาดใจมาก ทำไมในเมืองยังอยู่ได้ แต่สเบียงทางหมาป่าเริ่มหมด ถ้าไม่บุกตอนนี้ ก็ต้องยกทัพกลับ ทำให้ราชาหมาป่าตัดสินใจบุกครั้งสุดท้าย ก็ยังบุกกำแพงอิฐไม่เข้า และกองทัพหมาป่าก็ขาดอาหารหมดแรงเตรียมยกทัพกลับ แต่แล้วประตูเมืองก็เปิด กองทัพหมูในเกราะเหล็กก็ออกมาไล่ฟาดฟันกองหมาป่าที่อ่อนแรงแตกกระเจิง

ร้อยเอกหมูได้คาดการสถานการณ์นี้ไว้แล้ว พอราชาหมูประกาศเอกราช ร้อยเอกหมูได้รีบสั่งกำลังของตัวเองสะสมสเบียงโดยเร่งด่วน ก่อนกองทัพหมาป่าจะมา ทำให้สามารถตั้งรับได้นาน การศึกครั้งนี้กองทัพหมูสามารถเอาชนะกองทัพหมาป่าได้โดยสูญเสียน้อยที่สุด และฆ่าราชาหมาป่าลงได้ เมืองหมูและเมืองอื่นๆจึงสามารถอยู่อย่างสงบสุขในเวลาต่อมา อวสาน...


กลายเป็นว่า นิทานของผมได้รับการโหวตการคนทั้งคลาสให้ใช้แสดงในงาน แต่อาจารย์บอกว่าที่จริงอาจารย์มีเรื่องของอาจารย์แล้ว(อ้าว) สรุปว่าคลาสผมได้แสดงละครล้อการเมืองช่วงนั้นโดยที่ผมเป็นตัวเอก...

อ่านจบแล้ว สนุกมากเลยครับ ;w;b*

ตอนอ่านยังสับสนคำอยู่นะครับ พลเอกตายก่อนใช่ไหมครับ ตามด้วยพันเอก แต่คนที่มีปัญญาที่สุดคือร้อยเอก

ขอเดาว่า 2ตัวที่ตายไปนั้นใช้เส้นชัวร์ๆจึงได้ยศสูงขนาดนั้น อิๆๆ

มองการณ์ไกลดีมาก ('w') ชมร้อยหมูจริง ๆ