นิยายไร้นาม ตอนที่ 1 เปิดเทอม

"วันนี้ฟ้าคลึ้มจังเลย สงสัยเดี๋ยวฝนก็คงจะตกสินะ" ข้าว เด็กสาววัย 15 กำลังพึมพัมพลางก้าวเดินเข้าไปในโรงเรียน

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของนักเรียนทุกระดับ และตัวเธอ ในฐานะของนักเรียนชั้น ม.4 ที่มาจากโรงเรียนอื่น ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้น และมาโรงเรียนเช้าเป็นพิเศษ

"สวัสดีคะคุณครู" เธอพูดพร้อมยกมือไหว้คุณครูที่ยืนเวรอยู่หน้าประตูโรงเรียน คุณครูท่านนี้ท่าทางใจดี ถึงเธอจะดูแก่ไปสักนิดก็เถอะ "จ้า นักเรียน" คุณครูพูดกลับพร้อมยิ้มตอบ

เธอเดินชมโรงเรียนใหม่ที่เธอกำลังจะได้เข้าเรียน จนเธอเดินไม่ระวังจนไปชนเข้ากับนักเรียนหญิงคนหนึ่ง "อุ๊ย ขอโทษนะคะ" ข้าวกล่าวขอโทษต่อเด็กสาวที่เธอเดินชน "อ่อ ไม่เป็นไรคะๆ ฉันก็เดินไม่ระวังเองเหมือนกันแหละค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ" เด็กสาวคนนั้นตอบแล้วก็เดินจากไป

กริ๊งงงงงงง! เสียงอ๊อดดังขึ้น เป็นสัญญาณว่าให้นักเรียนทุกคนเข้าแถวที่หน้าเสาธง ข้าวไม่รอช้า รีบวิ่งไปเข้าแถวทันที

ท้องฟ้าคลื้มๆ ทำให้การเข้าแถวในวันนี้เย็นสบาย ไม่ร้อนมาก เป็นจังหวะดีกับการนั้งฟังการปฐมนิเทศอันแสนยาวนานของนักเรียนชั้น ม.1 และ ม.4 ในระหว่างเข้าแถว เธอก็เริ่มสังเกตผู้คนที่อยู่ในแถวของเธอซึ่งก็คือเพื่อนร่วมห้องนั้นเอง เธอก็สังเกตุเห็นเด็กสาวคนหนึ่ง เธอคนนั้นก็คือคนที่เธอเดินชนเมื่อเช้านี้เอง

หลังจากฟังการปฐมนิเทศเสร็จ นักเรียนทุกคนก็เดินเข้าห้องเรียนของตัวเอง เพื่อที่จะได้แนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จัก และทำความรู้จักคุณครูประจำชั้นด้วย

"สวัสดีครับนักเรียน ครูชื่อ กวินทร์ คล้ายสุบรรณ นะครับ ครูจะมาเป็นครูประจำชั้นของนักเรียนห้อง 4/2 นะครับ เรียกสั้นๆว่าครูวินก็ได้" คุณครูหนุ่มเอ่ยทักทายนักเรียน ด้วยท่าทางผ่อนคลาย สบายๆ ทำให้บรรยกาศในห้องไม่ตึงเครียดมากจนเกินไป "เอาล่ะนักเรียน วันนี้ครูอยากจะให้นักเรียนแต่ละคนแนะนำตัวนะครับ พร้อมชื่อเล่นด้วย จะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนในห้องทุกๆคนครับ" นักเรียนแต่ละคนจึงออกมาแนะนำตัวหน้าห้อง รวมไปถึงตัวข้าวเองด้วย "ขออนุญาตินะครับครู ผมมาสายครับ!" เสียงเปิดประตู พร้อมกับคำพูดของนักเรียนชายคนหนึ่ง ซึ่งวิ่งมาเปิดประตูห้อง "สวัสดีนักเรียน นายชื่อ กิตติศักดิ์ ศรีบรรจง ใช่ไหม" "ครับครู วันนี้ผมตื่นสายนะครับ ขอโทษนะครับ" "งั้นนายก็ต้องมาแนะนำตัวก่อนนะ จะได้ให้เพื่อนๆรู้จัก เพราะทุกคนแนะนำตัวกันหมดแล้ว" เด็กหนุ่มเดินไปที่หน้าห้องด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน "สวัสดีครับ ผมชื่อ กิตติศักดิ์ ศรีบรรจง ชื่อเล่นว่า ภูมิ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ" คุณครูวินก็มองไปรอบๆห้อง เพื่อหาที่นั้งให้กับภูมิ และแล้วเขาก็มองมาที่โต๊ะข้างๆข้าว ซึ่งว่างอยู่ "งั้นนายก็ไปนั้งข้างๆข้าวละกันนะ" "ครับอาจารย์" ข้าวหันมองเพื่อนร่วมโต๊ะของเธอ "สวัสดี เธอชื่อข้าวสินะ ยินดีที่ได้รู้จัก" "จ๊ะ ฉันชื่อข้าว ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

ภูมินั้งลงบนเก้าอี้ และคุณครูในรายวิชาถัดไปก็เข้ามาสอนต่อทันที

"วันแรกของการเรียน ขอให้ผ่านไปด้วยดีละนะ" ข้าวนึกอยู่ในใจ พร้อมกับมองฝนที่กำลังตกอยู่นอกหน้าต่าง ซึ่งเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตกลงมาเมื่อไหร่..

--เดียวมาต่อนะครับ--

น่าสน จะติดตามนะงับ

ยังงงๆว่าเรื่องจะไปยังไง... คงต้องรอติดตามต่อ

ตาม Concept คนไทยอ่านไม่เกิน 8 บรรทัดต่อปี ยาวไปผมขี้เกียจอ่านเด๋วค่อยอ่านตอนว่างแบบสุดๆ

ตอนที่ 2 เริ่มหาเพื่อน

หลังจากที่ข้าวเรียนผ่านไปสามคาบแล้ว ก็มาถึงคาบกลางวันที่ทุกคนรอคอย เธอเดินลงไปยังโรงอาหารเพื่อที่จะกินข้าว แต่ภาพที่เธอเห็นก็คือ นักเรียนจำนวนมหาศาลที่กำลังต่อคิวซื้ออาหารอยู่ กับโต๊ะที่ไม่มีที่ว่างแม้แต่โต๊ะเดียว /catomg

"วันแรกๆก็มักจะเป็นแบบนี้แหละ เดียวสักพักคนก็จะเริ่มกระจายๆออกไปซื้ออาหารในส่วนอื่น พวกสหกรณ์ หรือบางทีก็ห่อข้าวมากินกันเอง" เตย เด็กสาวคนหนึ่งซึ่งเป็นหัวหน้าห้องของเธอจากการโดนโหวตให้เป็น เดินเข้ามาหาเธอด้วยคำพูดนี้ "อ๋อ จ๊ะ โต๊ะไม่มีที่ว่างเลย ทำยังไงดีล่ะ" "ที่สหกรณ์จะมีร้านขายขนมปังอยู่ร้านนึงนะ ร้านนั้นอร่อยมากเลยล่ะบอกเลย" เตยพูดพลางหยิบขนมปังออกมาจากกระเป๋าของเธอ "นี้ไง ไซต์ใหญ่มาก ราคาก็ไม่แพงด้วยนะ กินหมดแล้วอิ่มไปยันเย็นเลยล่ะ" พูดเสร็จเธอก็เริ่มลงมือทานอาหารกลางวันของเธอทันที "ขอบใจจ๊ะ เดียวฉันจะลองไปซื้อบ้างล่ะนะ จะว่าไปแล้ว... ฉันยังไม่รู้เลยอะจ๊ะว่าสหกรณ์มันอยู่ตรงไหน" "อาา สหกรณ์จะอยู่หลังอาคารสอง ที่เป็นตึกวิชาการนะจ๊ะ จะมีป้ายบอกอยู่นะ" "ขอบใจอีกครั้งนะจ๊ะ ไปก่อนนะ" "อื้ม" ข้าวรีบเดินมุ่งหน้าไปยังสหกรณ์ทันที

อย่างที่เตยได้บอกเอาไว้ ที่สหกรณ์คนน้อยจริงๆ เธอจึงได้ซื้อและกินขนมปังอย่างรวดเร็ว "อืม อร่อยจังเลยแฮะ" "อร่อยจริงๆแหละเนอะ" เสียงปริศนามาจากสาวแว่นคนหนึ่ง ครีม เด็กสาวที่เธอเดินชนเมื่อเช้านี้เอง "อ้าวครีม เธอเองก็มาซื้อขนมปังกินเหมือนกันเหรอ" "อ๋อ พอดีฉันเป็นบรรณารักษ์ห้องสมุดนะ ฉันเลยได้มากินข้าวช้ากว่าคนอื่นๆ ถ้าฉันกินเสร็จฉันจะต้องรีบกลับไปทำงานที่ห้องสมุดต่อล่ะนะ" "อ๋อ จ๊ะ เธอเป็นคนที่ขยันจริงๆเลยนะ" "ไม่ขยันขนาดนั้นหรอกจ๊า ฮ่ะๆ" ครีมพูดพลางหัวเราะเบาๆ "ฉันไปก่อนล่ะนะ แล้วเจอกันในคาบต่อไปนะ" ครีมรีบเดินจากไป ฉันได้แต่โบกมือโดนไม่ได้พูดแม้แต่คำบอกลา

กริ้งงงงงงง เสียงอ๊อดดังขึ้น เป็นสัญญาณบอกว่า หมดช่วงเวลาอันแสนสุขเสียแล้ว ข้าวรีบเดินกลับไปยังห้องเรียน เธอก็เห็นนักเรียนจับกลุ่มคุยกัน บ้างกลุ่มก็หัวเราะ บางกลุ่มก็จับกลุ่มอ่านหนังสือกัน บ้างก็จับกลุ่มเล่นเกมกัน ข้าวรีบเดินกลับไปนั้งที่โต๊ะ เพื่อเตรียมเรียนวิชาต่อไป

สักพักก็มีเสียงนักเรียนคนหนึ่งพูดขึ้นมา "เฮ้! ทุกคน ครูมาๆ" ชินซึ่งเป็นเสมือนหน่วยสอดแนม ตะโกนบอกทุกคนในห้อง และทุกคนในห้องก็รีบวิ่งกลับไปนั้งที่อย่างรวดเร็ว และทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คุณครูเดินเข้ามาในห้อง "Good afternoon student. My name is Somsri Surasith. Nice to meet you." คุณครูท่านนี้เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม คุณครูคนนี้คือคนที่ยืนเวรอยู่หน้าประตูเมื่อเช้านี่เอง "Stand up please" เตยบอกทุกคนในห้องให้ยืนขึ้น เป็นเครื่องหมายว่าให้เราทำความเคารพครูผู้สอนวิชาภาษาอังกฤษ "Good afternoon teacher" "How are you" "I'm fine thank you and you?" "I'm fine thank sit down please" "Thank you teacher" ทุกๆคนพูดออกมาเองเหมือนกับมีสคริปต์อยู่ในหัว

"เอาล่ะค่ะนักเรียนทุกคน วันนี้คุณครูสมศรีจะมาสอนวิชาภาษาอังกฤษหลัก รหัสวิชา อ22101 นะคะ ระบบการเรียนของครูจะไม่ยาก ง่ายๆ ขอแค่นักเรียนตั้งใจเรียน ฟังที่คุณครูสอนก็พอ ส่วนเรื่องเกรด ครูรู้ว่าเกรดของแต่บะคนมีความสำคัญต่อการยืนเข้าสอบในระดับมหาลัย ครูก็เลยจะพยายามช่วยให้ทุกคนมีเกรดดีๆนะคะ เอาละ ระบบการเรียนของครู จะเรียนกันแบบ "Partner" โดยให้จับกลุ่มกัน 2 คนนะคะ ใครเป็นหัวหน้าห้องค่ะ" "หนูค่ะ" เตยเอ่ยตอบ "ไม่ทราบว่านักเรียนห้องนี้มีกี่คนค่ะ นักเรียนชายนักเรียนหญิงกี่คน?" "นักเรียนมีทั้งหมด 45 คนค่ะ ชาย 21 หญิง 24 คะ" "อืม.. แสดงว่าก็คงจะหารไม่ลงตัวสินะคะ งั้นก็แบ่งเป็น 22 คู่ ที่เหบือก็รวมกลุ่มกัน 3 คนนะคะ เดียวครูจะทำสลากหมายเลขมาให้นะคะ" ว่าแล้วครูสมศรีก็หยิบกระดาษ พร้อมกับเขียนหมายเลขของนักเรียนลงไป และตัดเป็นชิ้นเล็กๆ ม้วนให้แน่นสนิท แล้วนำใส่ลงในขวดโหลที่ครูพกมาด้วย ระหว่างนั้นในห้องก็เริ่มจับกลุ่มพูดคุยกัน "เอาล่ะค่ะ ครูทำสลากเสร็จแล้วนะคะ เดียวครูจะเป็นคนจับเองนะ" จากนั้นแต่ล่ะคนก็ถูกจับคู่เรียนโดยครูสมศรี ข้าวเฝ้ารอว่า เมื่อไหร่จะถึงคิวของตัวเอง และใครกันนะที่จะมาคู่กับเธอ

ข้าวรออยู่นาน จนในที่สุด ก็เหลือเพียงแค่ 3 ใบสุดท้าย ซึ่งหมายความว่าทั้ง 3 คนจะต้องรวมกลุ่มกัน ซึ่งสมาชิกอีกสองคนนั้นก็คือ..

"กลุ่มสุดท้ายมีสามคนได้แก่
เลขที่ 1 นายกิตติศักดิ์
เลขที่ 22 นางสาวเกวลิน
เลขที่ 36 นางสาวธัญญการ ค่ะ"

"นี่ฉันได้อยู่กลุ่มสามคนเชียวหรอนี้ ว้าว" ข้าวบ่นในใจ พร้อมมองไปยังสมาชิกกลุ่มของเธอ ก็คือ ภูมิ และครีมนั้นเอง "นี่ฉันอยู่กลุ่มเดียวกับเธอสินะ เธอคงจะลำบากแน่ๆเลย ที่มีคนไม่เอาไหนอย่างฉัน 55555" "ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้น ฮ่ะๆ" ครีมลุกจากเก้าอี้เดินมาหาทั้งสองคน "ยินดีที่ได้ร่วมกลุ่มกันนะ มีอะไรเราก็เอามาปรึกษากันได้นะ " "อืม!" หลังจากจัดกลุ่มเสร็จแล้ว ก็เริ่มทำการเรียนการสอนกันต่อ

เสียงเบลดังขึ้นสามครั้ง เป็นสัญญาณของการหมดเวลาเรียนคาบสุดท้าย "นี้ข้าว ครีม พวกเธอกลับบ้านกันอย่างไงหรอ" "ออ คุณพ่อของฉันมารับน่ะ" ครีมตอบ "แล้วข้าวละ" "ฉันเดินกลับบ้านจ๊ะ พอดีบ้านอยู่ใกล้แค่นี้เอง" "บ้านเธออยู่แถวไหนหรอ" ภูมิเอ่ยปากถาม "อยู่แถวซอยธรรมนูญ 14 น่ะจ๊ะ เลยหน้าเซเว่นไปหน่อยนึง" "อ้าว ทางเดียวกันนิ ให้ฉันเดินไปส่งไหมล่ะ" "อืม...." "ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันไม่คิดมิดีมิร้ายกับเธอหรอก สาบานเลย" "อา งั้นก็ได้จ๊ะ" "ทุกคน คุณพ่อมารับแล้วล่ะ ลาก่อนนะ" "บายจ้า" "เจอกันพรุ่งนี้นะ" จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

ระหว่างทางกลับบ้านนั้น ภูมิก็เอ่ยปากขึ้นมา "ข้าว" "ฮืม จ๊ะ" "รู้สึกอย่างไงบ้างกับโรงเรียนใหม่ บรรยากาศใหม่ๆ" "ก็ดีนะ ร่มลื่นดีนะ" "อา อืม ดีแล้วละนะ" "ข้าว เธอเห็นรุ่งกินน้ำตรงนั้นไหม" "ว้าว สวยจังเลย" "อื่ม รุ่งกินน้ำสวยๆที่ปรากฏออกมาให้เห็นหลังฝนตก ก็เหมือนกับชีวิตที่ดีขึ้น หลังผ่านเหตุการณ์เลวร้ายต่างๆ ขอให้เธอจำไว้นะ ฟ้าหลังฝนสดใสเสมอ" "แหม่ ภูมิ นายนี้มีคารมแบบนี้ด้วยหรอเนี้ย แต่ก็เท่ไม่เบาเลยนะ ฮ่ะๆ" "หรอ 55555"

จบไปแล้วสำหรับวันแรก ขอให้วันพรุ่งนี้สดใสกว่าวันนี้อีกเท่าตัวเลยนะ

อ่านแล้วครับ. บทบรรยายเรียงลำดับได้ดี ยังรอดูส่วนของเนื้อหาอยุ่เพราะเรื่องดำเนินไปแบบช้าๆอยุ่ในช่วงชีวิตประจำวัน.

ตอนที่ 3 พี่รหัส

เช้าวันนี้อากาศแจ่มใส สายลมพัดมาอย่างแผ่วเบา เสียงหวีดวิ้วของสายลม ทำให้ข้าวนึกถึงโรงเรียนเก่า เพื่อนเก่าของเธอ "ตอนนี้พวกเขาจะทำอะไรกันอยู่นะ" ข้าวนึกในใจ พลางเดินก้าวเข้าไปในโรงเรียน

วันนี้ดูแปลกไปสักหน่อย วันนี้คุณครูที่ยืนเวรหน้าประตูโรงเรียนไม่อยู่ เป็นโอกาสดีที่จะได้เดินเข้าไปในโรงเรียนได้เร็วขึ้นโดยไม่ต้องต่อแถวสวัสดีคุณครู

"สวัสดีข้าว มาเช้าจังเลยนะ ^_^" เนย สาวร่างท้วม ซึ่งกำลังยืนต่อคิวซื้อน้ำดื่มอยู่ทักข้าว เพื่อนร่วมห้องของเธอ "สวัสดีจ๊ะเนย เธอก็มาเช้าเหมือนกันนะ ฮ่ะๆ" "อ๋อ พอดีคุณพ่อของฉันต้องออกไปทำงานแต่เช้าน่ะ ฉันเลยขอติดรถมาโรงเรียนด้วย จะได้ประหยัดน้ำมัน ช่วงนี้น้ำมันแพงอยู่ อีกอย่าง มาเช้าๆนี้แหละเลิศสุด อากาศก็ดี รถไม่ติด คือดีงาม" "จ๊ะ ฉันก็คิดแบบนั้นแหละ" ข้าวพูดพลางเดินขึ้นตึกเรียนเพื่อนำกระเป๋าไปเก็บ

ข้าวเปิดประตูเข้าไปในห้อง เธอเห็นคนๆนึงกำลังนั้งหลับอยู่ที่โต๊ะเรียน เขาคือชินนั้นเอง "อ้าวชิน ทำไมถึงมาหลับอยู่ตรงนี้ละ" "... อา สวัสดีข้าว มาเช้าจังเลยนะ" ชินผู้กำลังงัวเงียตื่น ทักทายข้าวด้วยอาการสะลึมสะลือ "พอดีเมื่อคืนฉันหลับดึกไปสักหน่อยนะ ฉันเลยต้องมาหลับต่อที่โรงเรียน" "อ๋อ จ๊ะ อย่านอนดึกนักนะ ระวังหน้าจะแก่เร็วนะ รู้ไหม ฮ่ะๆ" "... อื่ม ขอบใจนะ แต่ตอนนี้ฉันขอหลับต่อล่ะนะ ราตรีสวัสดิ์.." ชินพูดพลางผ่อยหลับต่ออย่างรวดเร็ว

หลังจากเอากระเป๋าไปเก็บเสร็จ ข้าวก็เดินลงมาจากตึก เธอก็เห็นผู้คนเริ่มเข้ามาในโรงเรียนมากขึ้น ทำให้บรรยากาศที่เงียบสงบของโรงเรียนในยามเช้า ถูกทำลายลงด้วยเสียงพูดคุยกันของนักเรียนจำนวนมากทันที "หวัดดีข้าว ชั้นมาโรงเรียนสายไปหรือเปล่านะ" ภูมิผู้เพิ่งมาถึงโรงเรียน เอ่ยถามข้าว "ไม่นะ นี่เพิ่ง 7.36 เอง" ข้าวตอบ "อ๋อ ขอบใจนะ" ภูมิรีบวิ่งไปที่ตึกเรียนทันที

จากนั้นข้าวก็เดินเล่นในโรงเรียน รอเวลาเข้าแถว ข้าวก็เจอกับเตย หัวหน้าห้องของเธอ "สวัสดีจ๊ะเตย" "สวัสดีข้าว มาถึงโรงเรียนเช้าจังเลยนะ" "จ๊ะ พอมาถึงก็รีบเอากระเป๋าไปเก็บ และก็รีบลงมานี้แหละ เจอชินเค้าหลับอยู่ด้วยล่ะ ฮ่ะๆ" "ชินนะหรอ ปล่อยให้เค้าหลับไปเถอะ" "ทำไมหรอ" "ชินต้องทำงานตอนกลางคืนเป็นพนักงานเซเว่น เพื่อหาเงินส่งตัวเองเรียน เพราะหลังจากที่พ่อแม่ของชินเลิกกันไปเมื่อ 5 ปีก่อน ย่าของชินก็รับภาระเลี้ยงดูชินอยู่คนเดียว ชินตระหนักถึงเรื่องนี้ดี เค้าเลยต้องทำงานพิเศษนะ ทำให้เค้านอนดึก และต้องมานอนต่อที่โรงเรียนไงล่ะ แม่ฉันเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังน่ะ" "อืม.. มิน่าล่ะ" "นี้ก็ใกล้ 8 โมงแล้วล่ะ เราไปเข้าแถวกันเถอะ" "จ๊ะ'" ข้าวตอบ

--เดียวมาต่อนะครับ--