เปิดใจเด็กใหม่อย่างผมครับ

แบบว่าใกล้จะเปิดเทอมแล้ว ผมเองก็ขึ้น ม.6 ต้องหาทางเดินให้กับชีวิตของตัวเอง ก็นึกถึงคำพูดของคนอื่น ที่บอกว่าอยากให้ผมเป็นนู้นเป็นนี่ แต่ถ้าให้ผมเลือกว่าโตไปจะเป็นอะไร
ผมขอตอบเพียงอย่างเดียวเลยว่า "อยากสร้างเกมส์"
ผมเลือกทางนี้ และไม่คิดจะเปลี่ยนไปทางไหน ก็เพราะว่าเกมส์น่ะ เป็นสิ่งที่ผมทำได้และอยากจะทำ ผมสร้างเกมส์ขึ้นมาตั้งแต่เด็กๆแล้วด้วย
ตอนเด็กๆ ผมไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะร่างกายอ่อนแอ่ ไม่ค่อยเล่นกีฬา เลยเข้ากับเพื่อนไม่ค่อยได้ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อยากมีเพื่อน เลยหาวิธีตีสนิท โดยการสร้างเกมส์ขึ้นมา เกมส์กระดาษนั้นแหละ

เกมส์แรกที่ผมจำได้ดีเลย คือแข่งรถ ฉีดกระดาษหน้ากลางออกมา วาดถนนและวาดอุปสรรคเอาไว้ ให้ถนนเลี้ยวโค้งไปมา มีสัญลักษณ์แทนรถเป็น สี่เหลี่ยม เอ๊กซ์ โอ สามเหลี่ยม เอาดินสอมาดีด หากรถชนขอบสนามหรืออุปสรรคก็หยุดรถตรงนั้น ผลัดกันดีด ใครถึงเส้นชัยก่อนชนะ
แล้วก็มี เอาเหรียญมาแข่งซูโม่กัน วางกล่องเหล็กเป็นเวที ใช้ปากกาแบบกดที่ก้นเพื่อใช้ เวลาเลิกใช้ก็กดด้านข้างแทนมาดีดเหรียญชนกัน กินตังเพื่อนไปหลายบาทเลยทีเดียว
นอกจากนี้เกมส์บล็อกไม้ต่อตึก ทุกคนรู้จักไหม ที่ผลัดกันดึงบล็อกไม้ออก ใครทำตึกพังเป็นฝ่ายแพ้ ผมก็เอามันมาสร้างเป็นป้อมให้ดีดบล็อกทำลายอีกฝ่าย ใครชนะก็ได้อะไหล่มาต่อเติมให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น

เริ่มรู้ว่าตัวเองชอบที่จะสร้างเนื้อเรื่องให้กับเกมส์พวกนั้น ตอนเล่นเกมส์ red alert ก็ชอบจิ้นเนื้อเรื่องขึ้นมาเอง แถมเอาสมุดมาเขียนเล่น เขียนภารกิจและแผนที่เกมส์แบบเดียวกับ red alert ขึ้นมา (ติดเกมส์แนวนี้มาก)
ทำให้อยากเป็นนักสร้างเกมส์ (โปรแกรมเมอร์)

แต่พอขึ้นมัธยม ตัวเองก็เริ่มเรียนหนัก ติดเกมส์ เริ่มทำตัวแย่ลง และเริ่มลืมเลือนความฝัน รู้ตัวอีกที ตัวเองก็ขึ้นม.5 เสียแล้ว และคิดได้ว่าตัวเองอยากทำอะไร ก็อยากสร้างเกมส์น่ะสิ
จากนั้นผมก็คิดเนื้อเรื่องแต่งนิยายขึ้นมาลงเว็บ โดยหวังว่าสักวันหนึ่งจะได้ใช้มันเป็นเนื้อเรื่องในเกมส์ของตัวเอง
ต่อมาไม่นานผมบังเอิญได้ไปดูคนแคส ao oni พอดี มันให้ความรู้สึกสุดยอดมากๆ เลยไล่ดู Ib วิชเฮ้าท์ อื่นๆ พอเจออย่างนี้ก็สนใจในเกมส์ Horror rpg ขึ้นมา แถมมันตรงกับใจผมที่อยากสร้างเกมส์อยู่พอดี เลยมาสมัครเข้าเพจนี้เพื่อหวังว่าจะได้รับความรู้ในการสร้างเกมส์มาบ้าง
(ต้องขอบคุณเกมส์ชาตรียอดกุ๊ก ที่ทำให้ผมรู้จักเว็บนี้)

ตอนนี้ผมขึ้นม.6แล้ว และเตรียมเข้ามหาลัยต่อ และผมก็เลือกที่จะเดินในเส้นทางของนักสร้างเกมส์ต่อไป ก็เพราะว่าอยากจะทำในสิ่งที่มันอยาก ก็เท่านั้น

ปล.ผมอยากเป็นโปรแกรมเมอร์ ต้องเข้าคณะอะไรดีครับ แล้วมหาลัยไหนดี รุ่นพี่ช่วยแนะนำหน่อยครับ

ลงทุนกับชุดน่าดู แต่ตอนจบนั่นไม่ได้แสดงล่ะมั้ง?

แหะๆ คุณโทรุ ฟุรุยะได้ลองนั่งKuratasดูแล้วน่ะครับ ปล่อยมุขพอสมควร

Cr.เอสเค 7'x

แบบว่า สงสัยทำไมทุกคนในบอร์ดไม่เอาความรู้เรื่องสร้างเกมส์
มารวบรวมและเรียบเรียงทำเป็นหนังสือสอนสร้างเกมส์ไปเลยครับ

อย่างน้อย ถ้ามีหนังสือก็สามารถสอนให้มีพื้นฐานบ้าง
(ขนาดผมยังลองผิดลองถูกอยู่เลย)

สวัสดีครับ วันนี้ผมจะมาเล่าวัยเด็กของผม ในสมัยที่ผมยังเรืองอำนาจ (ประมาณป.5 ป.6) ในหมู่บ้านพิมานธานี หมู่บ้านแห่งนี้มีแก๊งค์(เด็ก)ใหญ่ๆอยู่ เอ่อ 2 แก๊งค์มั้ง ตอนแรก คือแก๊งค์ผม ประกอบไปด้วยสาวๆคือ แอน มิ้ม มายด์ อาย เป็นที่น่าอิจฉาของเด็กนอกแก๊งค์ และมีหนุ่มๆคือ ผม ออดี้ กาญ ธันวา พี่เอก เต๋า มาจากหลายๆซอยรวมกัน ขอตั้งชื่อแก๊งค์ผมว่าแก๊งค์ริมสระละกัน เพราะบ้านผมอยู่ใกล้ริมสระน้ำที่สุด บ้านผมเป็นศูนย์บัญชาการใหญ่ ส่วนอีกแก๊งค์เป็นร้านทำผม ลูกเยอะมาก ประมาณ 6 คนได้ ไม่รู้ว่าเป็นพี่น้องกันหมดรึเปล่า จำชื่อได้คนเดียวคือ หนุ่มที่เหลือจำชื่อไม่ได้ อ้อแล้วก็อีกคนชื่อ ไหม เป็นผู้หญิงคนเดียว โตมานมใหญ่มาก แต่ตอนนั้นยังเด็กอยู่ก็เลยไม่ได้กิ๊กกั๊กไว้

แก๊งค์ริมสระ เรืองอำนาจมาก เพราะของเล่นเยอะ(จากบ้านผมเนี่ยแหละ) ทั้งเลโก้ คอม เครื่อง play1 ส่วน กาญ ธันวา เป็นพี่น้องกัน เป็นผู้ค้าอาวุธปืนอัดลมให้กับแก๊งค์เรา และแล้ววันนึง ความขัดแย้งก็ประทุขึ้นระหว่างสองแก๊งค์ เมื่อแก๊งค์ร้านทำผมต้องการจะมาเล่นริมสระด้วย แต่แก๊งค์ผมไม่ยอม ก็เลยพยายามขับไล่ไป เนื่องจากแก๊งค์ผมก้าวร้าวกว่า เพราะถือว่าตนเองเรืองอำนาจ ก็เลยเล่นแรง สาดทรายเข้าตาสมาชิกคนนึงในร้านทำผม เขาก็เลยหนีไปด้วยความแค้น พวกผมก็นึกว่าพวกผมชนะ แต่ไม่ใช่ มีวันนึง ขับจักรยานมาเจอกัน มันไม่รอช้า มันตรงเข้ามาเฉี่ยวทันที ทำให้รถผมล้มลงไป ออดี้ก็เข้ามาลากผมกลับบ้าน พวกมันหัวเราะเยาะเย้ย ผมประเมินดูแล้วว่า ฝีมือปั่นจักรยานมันเหนือกว่าผมมาก เพราะวันๆพวกผมเล่นแต่เกม และ role play ปัญญาอ่อนนอกบ้าน ไม่ได้ปั่นจักรยานจริงๆจังๆเหมือนพวกมันเลย นับแต่นั้นมาผมก็เรียกประชุมเตือนทุกคน ไม่ให้เข้าไปใกล้ซอย 9 (ซอยร้านทำผม) ยกเว้นแอนกับพี่เอก ที่บ้านเขาอยู่ซอย 9 แต่มันไม่กล้าทำอะไรแอนหรอก เพราะมันกลัวพี่เอก

ช่วงนั้นเป็นช่วงที่รถแข่งทามิย่ากำลังฮิต แก๊งค์ร้านทำผมเดินผ่านบ้านผมในมือกำทามิย่าไว้ เหมือนว่าพวกมันจะไปเล่นกันที่ไหนสักที่ แล้วสายตาผมกับพวกมันก็ปะทะกัน มันก็ชูทามิย่าในมือ แล้วท้าดวลทันที แน่นอนว่าบ้านของเล่นอย่างผมต้องมีรางแข่งอยู่แล้ว ก็เลยยอมเชิญชวนมันเข้ามาในสนามหญ้าหน้าบ้านเป็นครั้งแรก แข่งกับมันสักตั้ง ทามิย่าผมอ่ะไม่ค่อยแรงหรอก แต่ว่าของพี่เอกมอเตอร์ดำแดง แต่งมาอย่างดี ชนะพวกมันอย่างขาดลอย แต่การแข่งครั้งนั้นไม่ได้จบลงอย่างราบรื่น เพราะสมาชิกคนนึงของแก๊งค์ร้านทำผม มันบุกเข้าไปในบ้านผมไปรื้อของเล่นโดยไม่ได้รับอนุญาต ผมปรี๊ดแตกทันที แล้วก็ด่าพวกมัน มันก็ไม่พอใจ เตะทามิยาของพวกผมแล้วเตะรางแข่งคว่ำไปกับตา ผมก็เฮ้ย ทำงี้ทำไมวะ ออดี้ขาโหดวิ่งไปเอาปืนอัดลมในบ้านมาขู่ "เฮ่ยมึงออกไปจากบ้านพี่กูเดี๋ยวนี้เลย" แก๊งค์ร้านทำผมมันก็พกปืนอัดลมมาเหมือนกัน และเปิดฉากยิงก่อนพวกผมซะอีก มีกระสุนด้วย ออดี้หลบเข้าไปตั้งหลักในบ้าน พวกผมทุกคนหลบเข้าไปตั้งหลัก ล็อคประตูไว้ แล้วซุ่มยิงมาจากด้านใน พวกมันเงียบไป ผมก็นึกว่ามันกลับไปแล้ว ก็เลยออกไป ผิดคาด มันซุ่มอยู่ครับ ยิงโดนท้องผมเต็มๆ ตกใจมากเลยรีบหาที่กำบังหลังต้นไม้ ในขณะนั้นเอง ป้าสุดเฮี้ยบบ้านตรงข้ามก็เข้ามาด่าสลายการต่อสู้ พวกมันจึงยอมกลับบ้าน ป้าสุดเฮี้ยบสั่งห้ามพวกผมเล่นปืนอัดลมอีก ป้าสุดเฮี้ยบคือแม่ของออดี้นั่นเอง

หลังจากการด่าของป้าสุดเฮี้ยบ มันก็เหมือนกับบอมบ์ ที่ทำให้เด็กทั้งสอบแก๊งค์เลิกเล่นปืนอัดลมแล้วหันมาสู้อย่างขาวสะอาดแทน หลายเดือนต่อมา ผมขอเรียกว่ายุคแห่งร้านเกมก็แล้วกัน มีน้าคนนึงชื่อน้ามล มาเปิดร้านเกม ตอนนี้แกปิดไปขายกับข้าวแล้วล่ะ แต่ก็ยังลืมบุญคุณที่ทำให้พวกเราได้เล่นร้านเกมไม่ได้ สมัยนั้นร้านเกมกลายเป็นแหล่งปะทะหลักแทนริมสระที่กลายเป็นที่จืดจางไม่มีใครอยากยึดไปแล้ว การปะทะกัน ก็ปะทะอย่างขาวสะอาด นั่นคือการดวลเกม Tekken 3 นั่นเอง พวกมันมีตัวโหดคือ Yoshimitsu ซึ่งพวกผมเข้าใจว่ามันโกงเพราะมีดาบ ตัวละครอื่นไม่เห็นมีดาบเลย ภายหลังมารู้ว่ามีดาบหรือไม่มีดาบก็เหมือนกันนั่นแหละ... ฝั่งผมมีตัวโหดคือ Eddie นอกจาก Tekken 3 แล้วเกมที่ใช้ดวลก็ยังมี Dragon Ball GT, Mask Rider V3, Twisted Metal 4 ยุคนั้นเป็นยุคที่สู้กันอย่างสงบมาก แต่ก็ยังมีปมไม่ชอบขี้หน้ากันเหมือนเดิม

แต่แล้วก็เพิ่งรู้ว่ามีแก๊งค์ใหม่เข้ามาในหมู่บ้านสองแก๊งค์ แก๊งค์นึงเป็นแก๊งค์มาจากหมู่บ้านพวงเพชร ขี่จักรยานมาเพื่อเล่นเกมที่พิมานธานีโดยเฉพาะ ชื่อทอฟฟี่หรืออะไรเนี่ยแหละ อีกแก๊งค์นึงคือแก๊งค์คุณหนู อยู่ซอยลึกๆ ซึ่งมีมานานแล้วแต่ผมเพิ่งรู้ แก๊งค์คุณหนู มันไม่ได้นิสัยคุณหนูแบบชื่อหรอก มันออกแนวเด็ก spoil มากกว่า มากร่างร้านเกม ทำเป็นเอาแบ๊งค์ร้อยมาอวด อะไรของมันก็ไม่รู้ แล้วมันก็มาจีบสาวๆในแก๊งค์ผม เออ ตอนนั้นแก๊งค์ผมก็มีสมาชิกใหม่ 1 คน ชื่อโอ๊ค เป็นเพื่อนที่โรงเรียนผมเอง และเป็นมือขวาของผมด้วย มาเล่นด้วยกันทุกวันช่วงปิดเทอมนี้มีอยู่วันนึง เป็นช่วงสงกรานต์พอดี วันที่ 12 มั้ง ยังไม่สงกรานต์อย่างเป็นทางการหรอก ผมเอาน้ำไปฉีดใส่มันในร้านเลย เจ้าของร้านไม่อยู่พอดี แก๊งค์คุณหนูมันก็เลย "จะเอาเหรอมึง" มันกำเสื้อผมไว้ แต่ผมก็ถอดเสื้อทิ้งแม่มเลย แล้ววิ่งหนีมาตั้งหลัก 55 ทำไมไม่กำแขนหรือขาตรู กำเสื้อทำไม หลังจากนั้นเป็นภาพที่ฮามาก คือผมขี่จักรยานแล้วโอ๊คซ้อนท้ายหันหลังยิงปืนฉีดน้ำใส่มัน ในขณะที่มันวิ่งไล่ แต่วิ่งไม่ทันจักรยาน โชคดีมันไม่เอาเสื้อผมกลับบ้านไปด้วย

แต่สงกรานต์ที่แท้จริงเพิ่งจะเริ่มขึ้น แก๊งค์คุณหนูมันรู้ที่อยู่ของผม มันบุกมาบ้านผม เอากระบอกฉีดน้ำแรงดันสูงมาฉีดใส่พวกผมที่กำลังประกอบทามิย่าอยู่หน้าบ้าน เปียกหมดเลยไอ้เป็ด แล้วน้ำก็ยังใช้น้ำจากโอ่งบ้านผมนะ 55 เหิมเกริมมาก แต่คิดเหรอว่าผมไม่มีของดี แก๊งค์ผมได้คิดค้น "ระเบิดสงกรานต์" ขึ้นมา มันคือถุงกับข้าว ใส่น้ำแล้วมัดๆไว้ เตรียมไว้เป็นร้อยถุงเลย ร้อยถุงจริงๆครับ ใช้ถุงจนหมดแพ็คอ่ะ ขว้างใส่มันรัวๆ มันอุกอาจมากนะไอ้แก๊งค์คุณหนู มันขโมยระเบิดพวกผมไปโยนด้วยอะ ฉีดน้ำกันอยู่นานจนเบื่อ มันก็กลับไป ไม่รู้แพ้รู้ชนะ เปียกทั้งสองฝ่าย วันต่อมา ไปเที่ยวหน้าร้านทำผม พวกแก๊งค์ร้านทำผมเห็นพวกผมผ่านมา ตกใจ ฉีดน้ำใหญ่เลย 555 ผมพร้อมเปียกอยู่แล้ว สู้ความเปียกแบบไม่หลบ เราเอาถังน้ำมาด้วยนะ เข็นใส่รถเข็นเหล็กมา ไปๆมาๆ มันเอาสายยางมาฉีดใส่พวกผม พวกผมเลยเอาถังน้ำมารองเติมน้ำฟรีๆ 555 มันเห็นพวกผมรองน้ำ ก็เลยปิดสายยาง จังหวะน้ำแหละ ผมสาดน้ำทั้งถังใส่หน้ามัน แล้วหนีกลับทันที แต่แก๊งค์ร้านทำผมมันไม่ยอมให้พวกผมกลับง่ายๆ มันส่งคนมายิงปืนฉีดน้ำโจมตีระหว่างทางกลับด้วย ตามฉีดน้ำไม่ลดละจนถึงบ้านผม ผมเลยเปิดสายยาง ฉีดเหมือนที่มันเคยฉีดกับผมเนี่ยล่ะ เป็นไงล่ะ เอิ้กๆๆ ถือว่าสู้กันอย่างขาวสะอาดนะ ไม่เจ็บตัว แค่เปียกเฉยๆ

แต่มีแก๊งค์นึงที่ผมไม่เคยบวกด้วยคือแก๊งค์พวงเพชร เพราะพวกเขาพูดเพราะมาก เล่นเกมอย่างเดียว ไม่ปะทะกับใคร แต่มันไส้ตรงที่พวกมันมาทีไร ชอบจองแต่เครื่อง play เครื่องที่ 1 ไอ้ห่าน... (เครื่องที่ 1 เทพที่สุดในร้าน นอกนั้นอ่านแผ่นไม่ค่อยติดและสะดุดบ่อย) ตั้งแต่มีมันมาเนี่ย บอกตรงๆ ไม่เคยได้เล่นเครื่องที่ 1 เลย มาเวลาตรงกันตลอด ช่วงนั้น play 1 ถูกลดความนิยมลงไป counter strike เริ่มเข้ามาแทนที่ ร้านเกมเอาคอมพิวเตอร์มาตั้งเพิ่มเป็น 4 เครื่อง ตอนนั้นเรียกเคาเตอร์ว่า "half-life ตำรวจจับโจร" เพราะพวกผมรู้จัก half-life มาก่อน แล้วพอมันแบ่งทีมเป็นตำรวจและโจร ก็เลยเรียกว่า "ตำรวจจับโจร" มันจับโจรตรงไหนหว่า... ฆ่าโจรชัดๆ... เอ หรือโจรฆ่า? ตอนนั้นเกมยังไม่สมดุล โจรอาวุธดีกว่าตำรวจ โดยเฉพาะ AK-47 ผมนี่แพ้โจรตลอด แล้วก็อย่างที่คิดไว้ พวกแก๊งค์ร้านทำผมอริเดิมมันก็มาท้าดวลเคาเตอร์ ทีมละ 2 คน (ก็เล่นไปได้เนอะ) มันเล่นโจร พวกผมเล่นตำรวจ ผมกับโอ๊ค ด่านที่เล่นคือ cs_mansion ในตอนนั้นรู้สึกว่าโจรโกงมาก มันเน้นระเบิดเป็นหลัก เริ่มเกมมาก็ซื้อระเบิดโยนจากระเบียงมาหน้าฐานตำรวจก่อนเลย ผมเซ่อซ่าวิ่งออกจากฐาน โดนระเบิดอย่างจัง แล้วเหมือนมันจะชินกับแม็พนี้มาก คือมันรู้ว่าท่อระบายน้ำอยู่ตำแหน่งไหน มันก็โยนระเบิดให้ damage ทะลุลงไปในท่อ อยู่ไม่สุขเลย ผมแพ้ราบคาบ ในตอนนั้นเอง ผมรู้สึกตัวว่าถ้าผมไม่พัฒนาฝีมือการเล่นเกม ผมจะต้องหลุดออกจากตำแหน่งแก๊งค์ที่เรืองอำนาจแน่ๆ และแก๊งค์ที่เล่นเกมเก่งกว่าต้องครองอำนาจหมู่บ้านนี้ไป

ปิดเทอมที่เหลือหมดไปกับเกมและร้านเกม เอ้อ แล้วก็การ์ดยูกิด้วย แต่ไม่เคยไปดูเอลนอกแก๊งค์หรอก ดูเอลแค่กับคนในแก๊งค์ จนกระทั่งผมจบ ป.6 และขึ้นม.1 ผมก็ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันกับ "ไหม" สาวหนึ่งเดียวของแก๊งค์ร้านทำผม ผมไม่ได้คุยอะไรด้วย มองแต่นมอย่างเดียว อยู่คนละห้องนะ มีบางครั้งที่ทักกันนะ แต่ก็ไม่ได้ ice-breaking ซะที เพราะผมยังเข้าสังคมไม่เก่งในตอนนั้น พวกชั่วโมงบินสูงก็เลยคาบสาวๆน่ารักๆในโรงเรียนไปแดกหมด ไม่เป็นไร ยังไม่ถึงเวลาของเรา เราต้องยึดอำนาจในหมู่บ้านกลับมาก่อน ตอนนั้นเอง ผมได้รู้จักกับเกม Ragnarok Online เกมนี้ทำให้ผมลืมเรื่องอำนาจในหมู่บ้านไปเกือบหมด วันๆเอาแต่เก็บเวล เพื่อนในห้อง ม.1/9 ก็ติดงอมแงมกับเกมนี้ นี่คงเป็นยุคมืดของแก๊งค์ริมสระ?

แล้วมีอยู่วันนึง สงกรานต์ของ ม.1 วันนั้นทำให้แรงบันดาลใจในการครองอำนาจกลับคืนมาอีกครั้ง พวกแก๊งค์คุณหนูกลับมาบุกบ้านผม พร้อมเทคโนโลยีที่มันขโมยไป "ระเบิดสงกรานต์" ในขณะที่พวกผมกำลังกินโค้กอยู่หน้าบ้าน ไอ้ห่านเอ๊ย ไม่รอช้า บวกกันทันที ทุกคนมีปืนฉีดน้ำแรงดันสูงทุกคน ฉีดอย่างแรงที่สุด เอาให้เจ็บ ผมก็ไล่ต้อนพวกมันไปริมสระ เพราะไม่อยากให้บ้านเปียก ครั้งนั้นมันส์มาก ผมสูบน้ำจากสระ เน่าๆ มายิงมัน โอย คิดถึงแล้วจะอ้วก แหวะ แหวะ ฝั่งผมมีฝาโอ่งเป็นโล่ 3 อัน (บ้านผม 2ฝา บ้านออดี้ 1 ฝา) ให้กองหน้าถือฝาโอ่งกันไว้ แล้วกองหลังคอยขว้างระเบิด ทำงานกับเป็นทีมมาก ไม่แก่ไปสำหรับสงครามปืนฉีดน้ำจริงๆ พวกผมเตรียมตัวไปบวกแก๊งค์ร้านทำผม แต่ชะอ้าว มันไม่อยู่บ้านกัน แล้วต่อมาก็รู้ว่าเขาไปต่างจังหวัดกัน

ตอนนั้นมี Game Boy มั้ง โอ๊คซื้อมา เลี้ยงโปเกมอน ฮิตมาก เลี้ยงมาลิงค์สู้กัน เล่นภาค Gold เลี้ยงจระเข้โหดโคตรตอนนั้น lv 100 ใส่ TM มั่วๆ มี Iron Tail ด้วย ว่าจะเลี้ยงให้เก่งแล้วไปสู้กับแก๊งค์ทำผม มันก็มี Game Boy เหมือนกัน แต่ไปๆมาๆ ภาคใหม่ก็ออกมา คือภาค Ruby แก๊งค์โน้นมันก็ซื้อ Game Boy Advance ไอ้ผมเก็บตังค์ซื้อไม่ทัน เลยไม่ได้ซื้อจ้อย ผมรู้สึกว่าผมตามเทคโนโลยีและเกมใหม่ๆไม่ทันแล้วว่ะ ท้ออีกแล้ว ก็เลยเก็บตัวเล่นแร้ก ไม่บวกกับใครแล้ว ถ้าผมซื้อ Game Boy Advance ไปอีก วันหน้าผมก็ต้องซื้อของเล่นใหม่ๆอีก ไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด

วันนึง ที่โรงเรียน ตอนเย็นประมาณเกือบ 5 โมง ผมไปพิมพ์รายงานที่ห้องคอม ผมเป็นคนหัวอ่อนมาก โดนหลอกใช้ให้ทำรายงานกลุ่มคนเดียว นั่งอยู่เครื่องหลังๆ มีผู้หญิงอีกคนนั่งเครื่องข้างหน้า เปิดเล่นเว็บ pirch อยู่ ผมก็ด่า "อีห่าน ใช้คอมโรงเรียนเล่น pirch" ในใจ แล้วผมก็ทำงาน พอทำเสร็จ ห้าโมงกว่าละ กำลังจะกลับบ้าน อ้าว ซวยละ ห้องล็อคจากข้างนอก สงสัยภารโรงล็อค สะเดาะกุญแจแบบในหนังได้มั้ยวะ ผมลองเอาไม้เขี่ยๆ เอ๊ย ได้ก็บ้าแล้ว ผมพยายามเขย่าประตูให้คนข้างนอกรู้ แล้วยัยคนที่เล่น pirch เครื่องข้างหน้าก็เดินมา "เปิดไม่ได้หรอ?" ยัยอีห่านคือ ไหม เพื่อนในหมู่บ้านผมนั่นเอง ผมก็ "อืม ใครไม่รู้มาล็อคประตูอะ" สรุป ออกไม่ได้ ติดอยู่ในห้องคอมกับไหมสองต่อสอง แบบ โคตรเขินเลย ไหมก็เลยมาเขย่าประตู ตะโกนว่ามีใครข้างนอกไหม ไม่มีใครตอบเลยว่ะ ก็เลยนั่งเล่นคอมรอคนมาเปิดให้ เพราะไฟในห้องคอมยังเปิด เดี๋ยวก็ต้องรู้ว่ามีคนอยู่ ไหมเลยสอนผมเล่น pirch เออ หนุกตรงที่ได้เกรียนคนในเน็ต นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้เกรียนคนในอินเตอร์เน็ตเลยคับ แล้วก็คุยกับไหมใน pirch เจอหน้ากันไม่คุย ไปคุยในเน็ตแทน... ประมาณ 6 โมงก็มีคนมาเปิดห้องให้ แล้วก็กลับบ้านด้วยกัน เป็นครั้งแรกที่ได้คุยกันล่ะมั้ง

ตั้งแต่นั้นมา ผมก็ไม่ไปแหยมกับแก๊งค์ร้านทำผมอีก มันมาหาเรื่องผมก็เฉยๆ เพราะผมแพ้นม... แต่ก็ยังเหลืออีกแก๊งค์ มันคือแก๊งค์คุณหนู มันเป็นเด็กไม่ยอมโตอ่ะ เราโตกว่ามันนะ แต่มันยังอยู่ ป.5 ป.6 ได้อะ ตอนนี้ผมเห็นตัวเองสมัยก่อนในพวกเขา เหิมเกริม เรืองอำนาจ บ้าบิ่น มั่นใจ เมพขิงๆ เจ๋งสุดๆ ผมก็เลยท้าดวลสิ่งที่ผมมั่นใจมาก คือ การ์ดยูกิ ตอนนั้นการ์ดชุด pharoahnic guardian มั้ง ล่าสุด มีเต่าพิระมิด มีแมลงscarabคว่ำแล้วหงายกินการ์ดมอนสเตอร์อะ เด็คของผมคือเด็ค Exodia ว้อย 555 (แต่การ์ดปรินต์นะ) คือ ป้องกันตลอดแล้วคอยชุบชีวิต sangan ตอนนั้นยังไม่รุ้เรื่องกฎการ์ดแบน รู้แค่ว่าห้ามเอาเข้าเกิน 3 ใบ ผมก็ยัด sangan 3 ใบเลย ผมเน้น flip effect เป็นหลัก หมอนั่นก็บ้าบิ่นตีอย่างเดียวจริงๆนะ เข้าทางผมเลย ผมชนะเพราะ Exodia เนี่ยแหละ จนโดนมันว่าว่าขี้โกง อ้าว ถ้าจัดเด็คแล้วไม่ชนะ จะจัดไปทำไม?

พอขึ้น ม.2 ม.3 ผมก็ดำเนินทางมาตามเส้นทางยูกิ พวกแก๊งค์คุณหนูก็เข้าม.1ละ หายเกรียนไปเยอะ จนมาเล่นยูกิด้วยกันแบบมิตร ร้านเกมน้ามลก็ปิดไป มาขายอาหารตามสั่งแทน ไม่รู้ทำไม ลูกค้าก็ออกจะเยอะ? แปลกนะ เหมือนว่าแก๊งค์ผมมีแรงดึงดูดบางอย่าง ตอนนี้ผมมีสมาชิกเพิ่มเข้ามาอีกคน ชื่อจำลอง เพราะการ์ดยูกิเนี่ยแหละ พวกสาวๆในแก๊งค์ถอนตัวออกไปเพราะติดหนุ่ม กับเรียนกันหมด พี่เอกก็ไปเรียนที่อื่น กาญกับธันวาก็ย้ายบ้าน เหลือแต่ผม ออดี้ เต๋า โอ๊ค จำลอง แน่นอนว่ายิ่งโตยิ่งมีอะไรเปลี่ยน แต่สิ่งที่ไม่มีวันเปลี่ยนคือความทรงจำ ไม่ใช่ความฝัน แต่อาจเหลือเป็นแค่ความหลัง


จบแล้วจ้า

ช่วงนี้กำลังระบาด เอ๊ย ฮิตในหน้าเฟสมาก มีเกมแนวเอาตัวรอด จีบสาว โผล่เยอะแยะ
ผมคิดว่า มันเป็นไอเดียแอปที่ประสบความสำเร็จมากๆ

เราเห็นอะไรกันบ้างไหม?

โดยส่วนตัวผมคิดว่า เราได้เห็นคนแสดงความสามารถในการ "สร้างเกม" แม้ไม่ได้มีกราฟิกหรือระบบอะไร แต่ตามนิยาม มันก็คือเกมส์
อีกส่วนหนึ่ง เราก็เห็นคนเล่นเกมส์ ตามมาๆกัน ให้ความสนใจเกมส์ที่สร้างขึ้นจาก "บุคคลปริศนา" และไม่มีกราฟิกหรือระบบอะไรที่น่าดึงดูดเลย

พอย้อนคิดดูแล้ว เกิดคำถามมากมาย "เกมส์คืออะไร" "อะไรที่สิ่งดึงดูดผู้เล่นที่แท้จริงของเกมส์" "ความสนุกของเกมส์ที่ผู้เล่นต้องการ" "แนวโน้มความสนใจของผู้เล่นในอนาคต"

แอปก่อนหน้าอย่างเกมตอบคำถาม ก็ยังมีเล่นอยู่เรื่อยๆ

จากตรงนี้ผมว่า ถ้าอยากสร้างเกมหรือแอปอะไรแล้วประสบความสำเร็จ ลองศึกษาปรากฏการณ์นี้ ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีเหมือนกัน

Revenant Gods (ท่านลู)
Canto della Dea: Eternal Dawn (ท่านนีออน)
Treasure of Dragoon (ท่านบอน)
3เกมนี้นะครับผมติดตามมานาน(เกมเขาเทพม๊วก) อันที่จริงผมก็ไม่ได้ทำเกมเลยนานและบอดก็ไม่ได้เล่น555+(เข้ามาทำไม- -*) ผมเข้ามาดูในบอดวันละ3-4รอบ เข้ามาทำไมนะหรือ มาดูความคืบหน้า- -
เป็นปีT-T อยากรู้ว่าทำถึงไหนกันแล้วอะครับ ผมยังรออยู่ ขอเป็นเปอร์เซ้นก็ได้555
เช่น Revenant Gods เสร็จแล้ว10เปอ อ๊ากกน้อยแท้ (ทำเองบ่นเองบ้าแล้วตู)
ครับผมมาเพ้อเจ้อเฉยๆ พร้อมกับการเร่งถีบให้พวกท่านรีบทำเกม (โดนถีบ))

ครับและที่พูดมา(พิมนิหว่า) ก็ไม่ได้อะไรมาบ่นเฉยๆ555(อันที่จริงตุไปเกี่ยวไรกับพวกเขาฟระเนีย) พวกท่านไม่ต้องคิดมากฆ่าตัวตายนะครับ ครับแตฃค่นี้และครับ และก็มาแสดงว่ายังมีตัวตนอยู่ด้วยอีกอย่าง - -

Freelancer มีวันหยุดให้ตัวเองไหมครับ? หรือว่าทำงานทุกวันไม่เว้นวันหยุด ถ้ามี หยุดวันไหนกันบ้างครับ

แล้วมีเวลาทำการกำหนดไว้ไหมครับ? ถ้ามี ทำงานกี่โมงถึงกี่โมงครับ?

เพื่อนๆเคยประสบปัญหาตัวละครในเกมเยอะเกินไหมครับ?

คือวันนี้ลองคิดเกม simulation แนวโรงเรียนเล่นๆกะว่าจะให้เล่นได้ตั้งแต่ ม.1 ถึง ม.6 เลย แต่ปัญหาคือ ตัวละครจะเยอะมาก

พอดีตั้งใจว่าจะให้npcทุกตัวในเกมมีชื่อและนิสัยเป็นของตัวเอง

ม. นึง สมมติมี 4 ห้อง ห้องละ 10 คน

มี 6 ม.

4x10x6 = 240 คน



แต่ช้าก่อน... ทุกครั้งที่ตัวเอกเลื่อนชั้นเรียน ก็จะมีนักเรียนรุ่นใหม่เข้ามาเพิ่มเสมอๆ

ตัวเอกขึ้นม.2 นักเรียนใหม่+40 คน
ตัวเอกขึ้นม.3 นักเรียนใหม่+40 คน
ตัวเอกขึ้นม.4 นักเรียนใหม่+40 คน
ตัวเอกขึ้นม.5 นักเรียนใหม่+40 คน
ตัวเอกขึ้นม.6 นักเรียนใหม่+40 คน



รวมเป็นนักเรียน 440 คน ด้วยกัน ซึ่งเยอะเกิน ผมเขียนไม่ไหวแน่ๆ ผมต้องการลดตัวละครในเกม

ทีนี้ ทางออกของปัญหาที่ผมคิดได้

1. ให้ตัวละครทุกตัวซ้ำชั้นไปเรื่อยๆ ไม่ต้องเลื่อนชั้น วิธีนี้จะทำให้ลดนักเรียนลงไปได้พอสมควร เหลือเพียง 240 คน และใช้ routine เดิมๆได้ ไม่ต้องย้ายห้องเรียนตัวเอก ข้อดีคือเขียนระบบง่าย แต่ข้อเสียคือไม่สมจริงเท่าไร

2. ไม่ต้องให้มีชั้นปี ไม่ต้องเลื่อนชั้น ให้โรงเรียนนี้มีแค่ระดับเดียว จะได้4x10 ก็จะมีนักเรียนเหลือเพียง 40 คนเท่านั้น โอ้วว น่าสนใจๆ ข้อดีคือ ลดตัวละครลงไปได้มาก เขียนระบบง่าย และใช้ routine เดิมๆได้ ไม่ต้องย้ายห้องเรียนตัวเอก แต่ข้อเสียคือ (สมมติว่าเป็นเกมจีบสาว) ไม่มีรุ่นน้อง รุ่นพี่ ให้จีบ จีบได้แต่รุ่นเดียวกัน และไม่สมจริงเอามากๆ

3. ให้มี ม. ละห้องก็พอ แต่ว่าเลื่อนชั้นตามปกติ จะได้ 10x6 ก็จะมีนักเรียนเหลือเพียง 60 คน หากรวมนักเรียนใหม่เมื่อตัวเอกเลื่อนชั้นแล้ว จะได้ 60+10+10+10+10+10 = 110 คน โอ้วว น่าสนใจๆๆ ข้อดีคือสมจริงกว่าข้อ 1. และข้อ 2. แต่ข้อเสียคือ (สมมติว่าเป็นเกมจีบสาว) ไม่มีเพื่อนต่างห้องให้จีบ มีแต่รุ่นน้องกับรุ่นพี่ และเพื่อนในห้องเดียวกัน และจะไม่มีเพื่อนข้างห้อง


เพื่อนๆคิดว่าทางออกทางไหนดีที่สุดครับ? /tired