หาเขียนไม่ละเอียดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ดวยน่ะคับ

ขอขอบคุณภาพจากแหล่งต่างๆ ที่ช่วยบรรณยายภาพให้เข้าใจง่ายขึ้นคับ

มีใครจะลองเสนอตัวละคร เพื่อโหวดตัวละครยอดนิยมมั้ย เอ๋ย

พอดีช่วงนี้เล่นเกมในอีมู แล้วอยากให้เล่นง่ายๆแบบสมัยก่อน เลยลงทุกซื้อจอยสติกมาน่ะคับ
เลยสงสัยว่า คนส่วนใหญ่ยังเล่นเกมโดยใช้จอยกันอยู่มั้ยคับ

พอดีอยากเก็บพวกนิยายไว้ใน blog เดียวเป็นของตัวเอง

อยากขอคำแนะนำว่า blog หรือเว็บไหน น่าเอานิยายไปลงบ้างคับ

ข้อเว็บที่มีแนวโน้มว่าจะอยู่นาน ไม่เจ๊ง

ของไทยหรือต่างชาติก็ได้งับ


ป.ล. ไม่ได้ดองนิยายเกรียนล้างโลกนะ แต่กำลังบ่มเพาะ 555(ข้อแก้ตัว) จริงๆเขียนไว้ถึงตอน 5 แล้ว แต่ยังไม่ได้เอามาลง เพราะคิดพิลึก อยากวาดรูปประกอบ แต่ยังวาดไม่เสร็จสักที

ผมเพิ่งเข้ามาได้ 3 เดือนเองครับ

กระทู้ไร้สาระนะครับ พอดีไม่ได้เขาบอร์ดเสียนาน ขอไร้สาระหน่อยละกัน เพื่อนๆในบอร์ดใครเคยพิเรนวาดการ์ตูนจีบคนที่ชอบบ้างไหมครับ ผมเนี่ยลองวาดๆเป็นเรื่องๆพอเสร็จก็ทีเนียน ส่งให้ 55555 สรุปคือแห้วครับ เขาไม่ได้ชอบผม แถมโดนด่าอีก ใครมีประสบการ์ณทางด้านนี้มาเล่าให้ฟังกันบ้างครับ ยินดีรับฟัง นี่คือการ์ตูนที่ผมวาดไปบอกเขาแบบอ้อมๆครับ ด้นสด ลวกมากๆ 5555 ***มีคำหยาบอยู่พอสมควรขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ

ตามหัวข้อเลย หลังจากที่ได้ลองโปรแกรมแล้วเป็นยังไงกันบ้างมาคุยกันเถอะ

ส่วนของผมประทับใจครับ แต่มีปัญหาอยู่อย่างนึงคือเจอบัคกดคีย์เพื่อเปลี่ยนภาษาไม่ได้ พอกดแล้วค้างทันทีต้องใช้เม้าจิ้มกดเปลี่ยนเอา 55+

ภาพสวย หน้าตาโปรแกรมสวยและใช้ง่ายขึ้นเยอะเลย

และก็ตอนแรกนึกว่ามันให้ Resouce กับ Plugin มาน้อย แต่ลองเข้าไปดูใน dlc อื้มหือ ให้มาเยอะมาก

เฉพาะ BaseResource ที่เป็นทรัพยากรพื้นฐานก็มีเหลือเฟือแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมไฟล์เพลงๆเดียวแต่ให้มาทั้ง .m4a และ .ogg มาเป็นคู่เลย
รู้สึกว่าเปลืองเนื้อที่ของเกมมาก ถ้าเราเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งก็พอจะมีปัญหาหรือเปล่าครับ เพราะตอนสร้างโปรเจ็คมันก็ยัดใส่มาให้ทั้งสองแบบ

ปล. จะเปลี่ยน Font ตรงไหนครับ > <

.

REBOOT Project - Thailand RPG Maker Community~

ในสมัยประมาณ 10 ปีที่แล้ว บอร์ด Thaiware RPG Maker นั้นถือว่าเป็นศูนย์รวมคนทำเกม RPG ด้วย RPG Maker เลยก็ว่าได้ มีผู้สร้างเกมด้วย RPG Maker เป็นจำนวนมากมาย ซึ่งตอนนั้นเป็นยุคที่ PC Game รุ่งเรือง และ RPG Maker 2000 กับ RPG Maker XP เป็นที่นิยมมากถึงมากที่สุด (ตอนนั้นผมยังเป็นเพียงเด็กเกรียนคนนึง 555+)

และหลังจากนั้นก็มี RPG Maker VX ซึ่งเรตติ้งตกฮวบฮาบ และทุกคนพร้อมใจที่จะใช้ XP ต่อไป *0*

เมื่อเวลาผ่านไป อุปกรณ์มือถือก็เริ่มเข้ามามีบทบาทมากขึ้น ทำให้ PC มียอดผู้ใช้น้อยลง เกม PC จึงตกอันดับไปตามๆ กัน แน่นอนว่าความนิยมของ RPG Maker ก็ลดลง คนเล่นก็จะเล่นในมือถือ คนสร้างก็ไม่รู้จะสร้างไปทำไม อีกทั้งในสมัยก่อน การสร้างเกมเป็นนี่โคตรเท่ฝุดๆ สมัยนี้มานั่งสร้างเกม PC นี่ถ้าไม่อินดี้จัดจนคนสนใจ อลังการงานสร้าง หรือทุ่มเงินโฆษณา โอกาสดังก็ยากแสนยาก

แม้ในช่วงปี 2011 - 2012 RPG Maker VX Ace ก็ได้ถือกำเนิด ซึ่งมีระบบที่เจ๋งและดีพอสมควร แต่ทว่าดันทำออกมาเล่นได้แค่ PC เหมือนรุ่นก่อนๆ อารมณ์ผลิตรถเกวียนมาขับในถนนยุคปัจจุบันยังไงยังงั้น = =" ทำให้เรียกร้องคนรุ่นใหม่ไม่ค่อยจะได้

...

และแล้ว ปี 2015 - 2016 RPG Maker MV ก็ได้เปิดตัว

และมีคุณสมบัติเด่นชัดเจนเลยคือ

• Cross Platform เล่นได้ทั้งมือถือ PC, MAC รวมถึงบนเว็บ ทำให้วงการ RPG Maker ได้ก้าวข้ามความเส้นคั่นแห่งความโบราณมาสู่ยุคปัจจุบันได้ซะที
  
• ด้วยเอกลักษณ์ของโปรแกรม RPG Maker นั้น มันเนรมิตเกมออกมาง่ายกว่าเอนจิ้นอื่นๆ เยอะมากเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
  
• การแบ่งแยกระหว่าง ฝั่งคนไม่เขียน Script กับคนเขียน Script อย่างชัดเจน ทำให้มือใหม่หรือคนไม่สันทัดการเขียนโค้ดนั้น ชีวิตดีขึ้นมากกกก โดยเฉพาะระบบ Plug-in ที่จะมาชุบชีวิตมือใหม่อย่างแท้จริง!!! คอนเซปต์ในส่วนนี้ผมชอบมาก ปกติในเวอร์ชัน XP, VX, Ace นั้น การลงสคริปต์คือต้องก็อปไปแปะ Script Editor แล้วก็ไปแก้บรรทัดโน้นบรรทัดนี้ แต่ Plug-in ของ MV นี่คือ คนทั่วไปแค่ติดตั้งสคริปต์ แล้วตั้งค่า Option/Parameter (มันจะเป็นตัวใส่ค่าเหมือน Setting ในหน้า DB เลย) จากนั้นกด Enable Plugin ใช้งานได้ทันที คือดีงามมวากกกกกกก
  
• ฝั่งเขียน Script นั้นใช้ภาษา Javascript ซึ่งเป็นภาษาที่นิยมกว่า RUBY หลายเท่า คิดว่าน่าจะเข้าถึงคนได้มากกว่า โดยเฉพาะเหล่า Web Developer มากมาย
  
• การติดตั้งฟอนต์ภาษาไทย ที่ง่ายกว่าสมัย 2000, XP เยอะ (ทำเป็น Plug in ยังได้ 555+)
  

ด้วยคุณสมบัติเด่นดังกล่าว ณ จุดๆ นี้ ทำให้ผมคิดว่า RPG Maker MV สามารถเข้าถึงคนจำนวนมาก และมีสิทธิ์แพร่หลายในประเทศไทยเหมือนสมัยก่อน และเป็นโอกาสอันดีที่จะทำให้สังคม RPG ในประเทศไทยรุ่งเรืองอีกครั้ง โดยนำ RPG Maker MV เป็นตัวกลาง (แต่อาจไม่รุ่งเรืองเหมือนสมัยนู้น)

เลยมีความคิดว่าหากมีการ REBOOT RPG Maker Community ใหม่ให้รุ่งเรือง โดยสร้างเว็บไซต์ที่มีเนื้อหา / บทความ / ลงเกม / รีวิวเกม โดยมี RPG Maker MV เป็นตัวชูโรง แล้วโปรโมตเยอะๆ เมื่อมี Community ที่ใหญ่ มี Document ภาษาไทยให้อ่าน มีการถาม-ตอบ ให้ความช่วยเหลือกัน สังคม RPG ก็น่าจะมีโอกาสรุ่งเรืองได้นะ

สำหรับผู้ที่เห็นด้วยและสนใจ REBOOT Project ดังกล่าว อาจช่วยเหลือได้ดังนี้

ท่านที่ใช้โปรแกรม RPG Maker เวอร์ชันก่อนๆ จะไม่มีปัญหาเรื่องการใช้โปรแกรม การสร้าง Map สร้าง Event หรือแก้ Database อยู่แล้ว ดังนั้นมาเป็นตัวชูโรงโดยการเขียนบทความสอนใช้ตั้งแต่เบื้่องต้น ยันขั้นสูงแบ่งเป็นบทๆ ตามกำลังของแต่ละท่าน

ส่วนในด้าน Script อาจเป็นเรื่องใหม่สำหรับทุกคน เพราะเอนจิ้นได้หันไปใช้ Javascript เรียบร้อย ใครที่สายโปรแกรมมิ่ง หรือเขียน Javascript เป็น มาช่วยกันวิจัย ค้นคว้า RPG Maker MV Script และทำบทความสอน, ตอบคำถามผู้ใช้งานมือใหม่ รวมถึงทำ Plugin แจกมากมาย ก็น่าจะสนุกดีนะครับ

...

ความเห็นทั้งหมดของผมก็มีเพียงเท่านี้ ทั้งนี้ผมก็เป็นเสียงเล็กๆ เพียงเสียงหนึ่ง ที่อยากให้สังคม RPG Maker ได้กลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง รวมถึงสังคม RPG ของคนไทยที่ดีขึ้นด้วย ซึ่งที่มาโพสต์กระทู้เพราะเห็นว่าเจ้า RPG Maker MV มันเป็นโอกาสที่ทำให้มีหวังและมีความเป็นไปได้~

คนอื่นมีความเห็นอย่างไรบ้างครับ คิดว่าน่าสนใจหรือเปล่าถ้ามีการรวบรวมสมาชิกจำนวนหนึ่งและช่วยกัน REBOOT ใหม่ พร้อมทำเว็บขึ้นมาเป็นแหล่งแลกเปลี่ยนความรู้ คิดว่าเป็นไปได้ไหมที่จะกลับมารุ่งเรืองดังสมัยก่อน

มีความเห็นอย่างไรบอกได้หมดนะครับ ทั้งเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย ยินดีรับฟังหมดเลยคร้าบ ^^

ปล. เป็นเพียงแค่ไอเดียและความคิดเห็นเพื่อให้นำไปใช้นะครับ อย่างไรก็ตาม ถ้ามันน่าสนใจจริงๆ คนที่จะมาเป็นผู้กอบกู้ตัวจริง หรือเป็นแกนนำการ REBOOT นั้นคงไม่ใช่ผมหรอกครับ 555+
ปล. 2 จะเรียกว่ามาบ่นเรื่อยเปื่อยก็ว่าได้ 555+

.

จากที่เห็นคนมาโพสในเวบแล้วผมก็ลองเล่นเกมนี้ดูปรากฎว่ากราฟฟิคที่อยู่ในตัวเกมทำให้ผมไม่สามารถหยุดเล่นเกมนี้ได้จริงๆ จากประสบการณ์การเล่นเกมที่ผ่านมาผมเห็นงานด้านกราฟฟิคเทพๆมาเยอะแต่หลังจากเข้าไปเล่นแล้วก็จะต้องทำให้ผิดหวังอยู่เสมอ ผมเข้าใจว่ามันอาจจะมีความแตกต่างระหว่างเกมอะนิเมชั่นกับเกมทั่วไปแต่ว่าความแตกต่างบางอย่างดูเกินไปหน่อยแล้วแบบบางครั้งก็ทำให้ผมผิดหวัง อย่างไรก็ตามมันก็ผ่านไปแล้วและตอนนี้ผมก็กำลังตามหาเกม RPG เล่นอยู่พอดีเลยอยากจะลองเกมนี้ดูสักหน่อย
ความประทับใจอันดับแรกบอกได้เลยว่าประทับใจมาก เริ่มแรกเลยคือรูปไอคอนที่ปรากฏบนโทรศัพท์ของผมมันเหมือนกับทองคำตัวดับเบิลยูและดูลึกลับเหมือนอยู่ในห้วงจักรวาลที่อาศัยอยู่ในลูกแก้ว ผมเข้าใจว่าปุ่มสีเขียวที่อยู่ซ้ายบนเป็นสัญลักษณ์ของบริษัทเกมนี้ผมเลยลองคลิกเข้าไปแล้วก็ใช่จริงๆบริษัทเค้าคือ Pubgame นอกจากนี้ผมยังเห็นว่าบริษัทนี้มีเกมอื่นๆอีกด้วยเช่น เกมSamkok war และเกมนี้ยังได้ดาวของ Google play ตั้ง 4.4 ดาวแหนะ หลังจากนั้นผมก็ได้เข้าไปดูเฟซบุคแฟนเพจของเกมนี้สักหน่อย ผมเห็นว่าเพจนี้ปังมากครับ คือพี่เค้ามีโพสที่เกี่ยวกับตัวเกมและจีเอมที่นี่เค้าก็ดูท่าจะดูแลคนเล่นทั่วถึงเพราะดูจากที่เค้าตอบทุกคำถามที่มีคนเข้ามาถามเลย นี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ผมมีความมั่นใจที่อยากจะลองเล่นเกมนี้ดู ก่อนหน้านี้ผมเคยเจอบางเกมที่การดูแลลูกค้าไม่ค่อยดีและมันก็ทำให้ผมรู้สึกแย่เหมือนปล่อยให้ผมลอยคออยู่กับปัญหาคนเดียว

หน้าจอการเลือกเซิร์ฟเวอร์นี่ที่ไม่ทำให้ผมผิดหวังจิงๆ ใช่เลย สไตล์กราฟฟิคแฟนตาซีแนวตะวันตกที่ผมกำลังมองหา ผมเคยเป็นแฟนตัวจริงของเกม Diablo กับ World of Warcraft แต่เพราะงานที่ผมทำอยู่ยุ่งมากทำให้ผมต้องเลิกเล่นเกมสุดคลาสสิคนั้นไป แต่อย่างไรก็ตามผมก็ยังชอบเกมอาร์ตประเภทนี้แต่บางทีก็มีความรู้สึกลำเอียงอยู่บ้าง

ในแง่ของตัวเลือกตัวละครและอาชีพนั้นมีไม่มากแต่ในแต่ละตัวก็มีสุดยอดความสามารถที่แตกต่างกันไป:
อัศวิน-โดดเด่นด้วยการป้องกันระดับสูง เป็นอาชีพที่คลาสสิคสุดๆและเหมาะกับการเป็นพันธมิตรในกิลด์อีกทั้งยังสามารถเป็นผู้นำที่ดีอีกด้วย ผมคิดว่าตัวละครนี้เป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับผู้เริ่มเล่นใหม่เลยทีเดียว

นักดาบ: บอกตรงๆว่าผมนี่เป็นแฟนพันธ์แท้ของอาชีพนักดาบคู่นี้เลยเหตุผลหลักนี่คืออาวุธของเค้านี่แหละ อย่างไรก็ตามจากที่ลองเล่นดูจากตัวละครนี้แล้วผมคิดว่าตัวละครนี้เหมาะสำหรับที่จะหาประสบการณ์ใหม่หรือเพิ่มสกิลการเล่นแก่ผู้เล่นเพราะผมเชื่อว่าอาจจะต้องใช้ทักษะการควบคุมเกมดีๆถึงจะสามารถเล่นเกมตัวนี้ให้มีประสิทธิภาพได้

นักรบ: ใช่ครับ นักรบสุดคลาสสิคผู้นี้ที่ได้รับการคัดเลือกให้เป็นผู้กุมอำนาจและพลังมหาศาลอย่างแท้จริง ถ้าเป็นผม ผมจะเลือกตัวละครตัวนี้แน่ๆถ้าเป้าหมายของผมคือจะต้องใช้พลังอันบ้าคลั่งโจมตีศัตรูอันมหาศาลอยู่ตรงหน้าและฆ่าไปอย่างรวดเร็ว!

หลังจากที่ผมวิเคราะห์ตัวละครมาทั้งหมดนี้ ผมเลือกอาชีพนักรบครับ และการผจญภัยของผมก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว!
ผมจะมาโพสต์รีวิวเกมนี้ในไม่กี่วันต่อไปครับ ผมหวังว่าเกมนี้จะไม่ทำให้ผมผิดหวัง!

ลองเล่นดูนะคับ Google play: https://goo.gl/iJzuH3

งานแปลเปลี่ยนบรรยากาศครับ Haunted Sites เป็นE-bookเล่มหนึ่งของทีม The Kargatane ครับ รวมๆงานที่ร่วมสนุกกับวารสาร Dragonเล่ม252 ซึ่งให้เขียนที่ผีสิงความยาวไม่เกิน1000คำในโลกของปราสาทมารRavenloft แต่เล่มนี้ไม่มีให้โหลดจากเว็บของThe Kargataneแล้วเพราะติดลิขสิทธิ์

อันนี้แค่บทนำ แต่ก็เป็นเรื่องเป็นราวในตัวแล้วน่ะนะ (ทีมนี้ชอบเขียนบทนำสไตล์นี้)

---

เด็กหนุ่มบาเทิลบียืนอยู่หน้าบ้านอันเก่าทรุดโทรมที่ถนนชยบทห่างไกลผู้คน มืออันสั่นเทากำจดหมายไว้

กริมไดค์ผู้เก็บตัวนั้นเป็นหนึ่งในนักประพันธ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดที่สังคมยอมรับ ปรมาจารย์ผู้โด่งดังแห่งเรื่องผีสาง แต่ว่าแม้ชื่อเสียงของกริมไดค์จะแพร่กระจายออกไปตัวเขาเองก็ยังหลบลี้ไปจากโลกภายนอก นักประพันธ์รุ่นเยาว์นับไม่ถ้วนที่ต้องการรับการสั่งสอนจากเขา แต่จดหมายเหล่านั้นก็ถูกส่งกลับโดยไม่ถูกเปิดออกดูเลย ทั้งหมด ยกเว้นเพียงฉบับเดียว

บาเทิลบีหยุดอยู่หน้าบันไดเพื่ออ่านคำเชิญที่ตนได้รับอีกเที่ยวและรวบรวมความกล้า จากบรรดานักประพันธ์หนุ่มสาวที่แย่งกันเรียกความสนใจจากริมไดค์นั้น ด้วยเหตุผลบางประการนักประพันธ์ผู้โด่งดังก็ได้เลือกตอบกลับไปหาบาเทิลบีและเชิญให้เด็กหนุ่มมายังบ้านของเขา มีแต่บาเทิลบีเท่านั้น

เขากลั้นหายใจด้วยความระทึก บาเทิลบียกที่เคาะประตูทองเหลืองอันหนักอึ้งขึ้นและเคาะมัน หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง

ไม่มีเสียงตอบจากข้างใน หลังการเคาะประตูอีกหลายครั้งและการรอคอยอีกหลายนาที ความกังวลของบาเทิลบีก็กลับมาอีก แต่คราวนี้เขาวิตกในความเป็นไปอันอาจเลวร้ายที่สุดของกริมไดค์ผู้ชรา เขาลองดึงมือจับของประตูหน้าอันหนักนั้นและก็พบว่ามันไม่ได้ล็อกไว้

ประตูเปิดออกช้าๆและบาเทิลบีก็เข้าไปในบ้านอย่างลังเล เขาเจอห้องที่มีตำราเล่มหนาตั้งอยู่ทั่วไปหมดและเรียงอยู่ตามผนัง กับอากาศที่เต็มไปด้วยฝุ่นละออง

"ขอโทษครับ" เด็กหนุ่มเรียก "คุณกริมไดค์?" บาเทิลบีค่อยๆเข้าไปลึกขึ้นในบ้านที่มืดครึ้มนั้น "คุณอยู่หรือเปล่าครับ คุณกริมไดค์? คุณสบายดีนะครับ?" เสียงของบาเทิลบีอู้อี้ในอากาศอันขมุกขมัวนั้นและไม่มีคำตอบ

เมื่อบาเทิลบีก้าวเข้าสู่ห้องถัดไป เขาก็ได้เห็นสิ่งมีชีวิตในที่สุด บันไดอันกว้างที่ขึ้นสู่เงามืดของชั้นบน ส่องสว่างด้วยแสงทองของดวงอาทิตย์ฤดูร้อนผ่านหน้าต่างสูง แม้จะมีราวบันไดหนาอยู่ บาเทิลบีก็ยังเหลือบเห็นเด็กชายตัวน้อยท่าทางร่าเริงที่เล่นอยู่เงียบๆบนบันได สว่างไสวอยู่กลางแสงอาทิตย์

"ขอโทษนะ" บาเทิลบีบอกและเข้าไปที่บันไดเพื่อทักเด็กชาย "แต่หนูช่วยบอกฉันหน่อยได้หรือเปล่าว่าคุณ-" คำทักทายของบาเทิลบีค้างอยู่ในลำคอ เพราะเมื่อเขาเดินอ้อมราวบันไดไปนั้น"เด็ก"ก็หายไปแล้ว การเล่นตลกของแสง เด็กชายมิได้เป็นอะไรมากไปกว่าประกายฝุ่นที่เคลื่อนไปมาอยู่ในแสงอาทิตย์

บาเทิลบียืนนิ่งอยู่หลายนาที ในหัวมึนและไม่ค่อยจะเข้าใจว่าตาของตนถูกหลอกแบบนั้นได้อย่างไร

ตอนที่บาเทิลบีได้ยินเสียงนั้นมันทำให้เขาตกใจสะดุ้งโหยง ตอนนั้นเองที่เขารู้สึกว่าตนคอแห้งผาก

"เอ้า?" เสียงแหบๆเรียกอีก "ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ?"

บาเทิลบีตั้งสติและตอบกลับไป

"บาเทิลบีครับ! ผม...ผมขอโทษที่บุกรุกเข้ามา แต่ไม่มีใครตอบที่ประตู...ผม-ผมมีจดหมายเชิญ..." บาเทิลบีหยุดคิด "ขอโทษนะครับ นั่นคุณกริมไดค์หรือเปล่า?"

เงาที่ปลายบันไดนั้นเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

"ใช่ ฉันรอเธออยู่ ขึ้นมาข้างบนสิ"

การได้ยินเสียงผู้ที่เขาเทิดทูนนั้นทำให้ประสาทของบาเทิลบีมั่นคงขึ้นมาก จนกระทั่งเมื่อเขาขึ้นไปถึงชั้นสองแล้วภาพลวงตาของเด็กชายที่บันไดก็ถูกลืมสนิท ที่ยอดบันไดนั้น บาเทิลบีพบว่ามันเป็นกึ่งกลางของทางเดินยาว แต่ละด้านมีประตูอยู่มากมาย เพราะไม่แน่ใจว่าจะไปทางไหนเขาก็เพ่งมองไปด้านหน้าหนึ่งแล้วก็หันไปอีกด้าน ตอนที่เขาหันมาทางซ้ายนั้น ที่สุดทางเดินก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา เธออายุพอๆกับบาเทิลบีและดูสวยงามแม้จะอยู่ในเงา เธอมองบาเทิลบีด้วยดวงตาที่อ่อนโยนและมีรอยยิ้มบางๆบนริมฝีปาก แต่ตอนที่เธอเดินเข้ามาจะทักเขานั้น ความสนใจของเด็กหนุ่มก็ถูกหันเหไปด้วยเสียงอันแหบกร้าน

"ทางนี้ บาเทิลบี" เสียงของกริมไดค์มาจากประตูถัดไปทางขวาของบาเทิลบีนั่นเอง ใกล้เสียจนเขาสะดุ้ง บาเทิลบีก้าวไปทางประตู แล้วความคิดของเขาก็กลับมาที่สุภาพสตรีคนนั้น เขาหันกลับไปทางเธอเพื่อจะแนะนำตัวให้เป็นเรื่องราว

เธอหายไปแล้ว เธอไม่เคยอยู่ตรงนั้น ที่ที่เธอเคยยืนอยู่ ที่ที่บาเทิลบีเห็นหญิงสาวผู้น่ารักนั้นตอนนี้มีเพียงเงามืดที่บิดเบี้ยวเพราะรอยบนผนังปูน บาเทิลบีรู้สึกเย็นยะเยือกไปตามเส้นเลือดเมื่อเขาเริ่มเข้าใจถึงธรรมชาติที่แวดล้อมเขาอยู่

ความคิดของเขาปั่นป่วน บาเทิลบีตามเสียงของกริมไดค์เข้าไปในห้องหนังสือ มีตำราอยู่แน่นยิ่งกว่าห้องก่อนๆ ที่นั่นเองที่บาเทิลบีได้เจอกับนักประพันธ์ผู้ยิ่งใหญ่กับตัวเสียที

กริมไดค์นั่งอยู่ที่โต๊ะหนาหนัก รกไปด้วยแผ่นกระดาษขนาดต่างๆ ตำรากองสุมกันที่พื้นรอบๆเขา ขาที่คลุมผ้านั้นทำให้กริมไดค์ดูเหมือนจะกำลังเข้าดักแด้ที่โต๊ะนั่นมากเสียกว่าจะนั่งอยู่ น้ำหนักหกสิบปีของเขาถ่วงอยู่บนทุกส่วนของใบหน้า และเขาก็มองมาทางบาเทิลบีด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์

"นั่งสิ" กริมไดค์เชิญ ชี้ไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่งที่รกน้อยกว่าตัวอื่น หลังจากที่เอาหนังสือไปจากเก้าอี้แล้วบาเทิลบีก็รับข้อเสนอ

"เอาล่ะ" กริมไดค์พูดต่อในที่สุด "ฉันเข้าใจว่าเธออยากจะรู้ความลับของแรงบันดาลใจของฉันสินะ"

"ตามนั้นและยังไม่เปลี่ยนแปลงครับ" บาเทิลบีตอบ ความตื่นเต้นในเสียงต่อสู้กับการรักษามารยาท "แต่จากสิ่งที่ผมได้เห็นในบ้านนี้ ผมสงสัยว่าผมน่าจะรู้ความลับของคุณมาสักครึ่งหนึ่งแล้วล่ะ"

กริมไดค์เบ้ปาก "ยังไงรึ?"

บาเทิลบีอดแสยะยิ้มด้วยความเกร็งไม่ได้ "เด็กที่บันไดนั่นกับผู้หญิงที่ทางเดิน" -บาเทิลบีสังเกตเห็นแววความเจ็บปวดที่เล็ดลอดจากสายตาของกริมไดค์-"พวกนั้นเป็นวิญญาณ ใช่ไหมครับ?"

"จะว่าอย่างนั้นก็ได้" เสียงของกริมไดค์ฟังดูเหนื่อยล้า

"บ้านหลังนี้ถูกสิงสู่สินะครับ?"

"จะว่าอย่างนั้นก็ได้"

บาเทิลบีหยุดเพื่อใคร่ครวญคำถามถัดไป

"ผมเกรงว่าผมจะละลาบละล้วงหน่อย แต่ผมต้องถาม-คุณรู้จักผีพวกนั้นตอนมีชีวิตหรือเปล่าครับ?"

รอยยิ้มที่เชื่องช้าและเจ็บปวดคืบไปบนใบหน้าของกริมไดค์ และก็ดูเหมือนว่าเขาคำนึงถึงถ้อยคำของตนก่อนจะตอบเช่นกัน

"พวกเขาเป็นครอบครัวของฉัน" กริมไดค์ตอบ รอยยิ้มจางหายไป "จะว่าอย่างนั้นก็ได้"

สายตาของบาเทิลบีเคลื่อนไปทางประตูที่เต็มไปด้วยฝุ่น "ผมขอโทษจริงๆครับ ผมก็ได้แต่จินตนาการดูว่ามันเป็นอย่างไรที่ตอนแรกก็สูญเสียคนที่คุณรัก แล้วจากนั้นก็ถูกหลอกหลอนโดย..."

ถ้อยคำของบาเทิลบีขาดไปพร้อมกับที่ความสับสนขึ้นมาบนใบหน้า ปากของเขายังอ้าอยู่เล็กน้อย เขามองมาทางกริมไดค์อีก สายตาสอดส่ายไปมา กริมไดค์บึ้งตึงอยู่

"ว่ามาสิ" นักประพันธ์ชราพูด

"คือว่า" บาเทิลบีตะกุกตะกัก "มันก็แบบ...คือ ผมได้ศึกษาทุกอย่างที่คุณได้เขียนมาแล้ว แล้วก็ทุกอย่างที่เขียนถึงคุณ แต่ว่า..."

"ต่อไปเลย" กริมไดค์กระทุ้ง เสียงของเขามีแววของความทึ่ง

"คือว่านะครับ ที่ผมศึกษามาทั้งหมด ผมไม่เคยเจอเลยว่าคุณเคยแต่งงาน หรือมีลูก อย่าว่าแต่จะสูญเสียพวกเขาเลย"

กริมไดค์ยิ้มอีก แต่ดวงตานั้นปิดลงด้วยความปวดร้าว "ที่เธอศึกษามานั้นไม่ผิดหรอก ฉันไม่เคยได้แต่งงาน ผู้หญิงที่เธอเห็นที่ทางเดินนั้นเป็นสาวน้อยที่ฉันเคยรักเมื่อสมัยยังหนุ่มๆเมื่อนานมาแล้ว ทุกเช้าฉันลุกขึ้นจากเตียงเพียงเพื่อหวังจะได้เห็นเธอเดินผ่านฉันไปบนถนน เธอควรจะได้เป็นความรักในชีวิตของฉัน แต่ฉันไม่เคยมีความกล้าพอจะได้พูดกับเธอเลย"

"ไม่เคยเลย?" ถ้อยคำนั้นออกปากบาเทิลบีเกือบจะก่อนคิดถึงมันเสียอีก "แต่ถ้าคุณไม่เคยมีลูกชาย แล้วที่ผมเจอที่บันไดนั่นอะไรล่ะ?"

"หรือที่ทางเดินก็เหมือนกัน" กริมไดค์พูกต่อ "ผู้หญิงที่ฉันรักมากคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ เหมือนกับสามีของเธอ ก็เหมือนกับลูกๆของพวกเขาแล้วก็หลานๆด้วย"

กริมไดค์แค่นหัวเราะอย่างขุ่นเคือง "ในเรื่องราวของฉัน ฉัยเขียนถึงผีของคนตาย นั่นก็คงเป็นสิ่งที่เธอคาดคิดถึงในที่นี้ แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น ตอนกลางคืน ทางเดินพวกนี้ก็จะกังวานไปด้วยเสียงหัวเราะของความรักที่ฉันไม่เคยได้รู้จัก ฉันถูกหลอกหลอนด้วยสิ่งที่เลือกไปแล้ว สิ่งที่ฉันปล่อยไว้โดยไม่ได้ทำ ฉันเป็นคนแก่คนหนึ่งที่ถูกหลอกหลอน ไม่ใช่ความตาย แต่เป็นชีวิตที่ฉันไม่เคยได้ใช้"

"ผีของคนที่มีชีวิต?" บาเทิลบีตอบโดยที่พยายามทำความเข้าใจอยู่

"เปล่า ไม่ใช่คนมีชีวิต ฉันถูกห้อมล้อมด้วยผีของชีวิตเอง" กริมไดค์ค้อมมาด้านหน้า พูดกับบาเทิลบีด้วยน้ำเสียงเหมือนสมคบคิด "ฉันไม่ได้ใช้ชีวิตของฉัน พ่อหนุ่ม ฉันเพียงแต่สิงสู่มัน ตอนนี้มันก็มาหลอกหลอนฉันบ้าง เพราะแบบนั้นผีของคนตายไม่ได้ทำให้ฉันกลัวเลย เพราะทางเลือกที่ฉันทำไปในชีวิตทำให้ฉันเป็นพวกเดียวกับมันทั้งที่หัวใจยังเต้นอยู่"

กริมไดค์เอนหลังกับเก้าอี้อีก "นั่นล่ะ คือความลับของแรงบันดาลใจของฉัน พ่อหนุ่ม"

บาเทิลบีขมวดคิ้ว ในที่สุดก็เข้าใจแล้ว "แต่ถ้าคุณเสียใจกับชีวิตถึงขนาดนั้น มันก็ไม่ช้าไปหน่อยที่จะเปลี่ยนแปลงมันเหรอครับ? คุณมีคนที่ชื่นชมคุณอยู่มากนะครับ! ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านเก่าๆให้ปิศาจพวกนี้ห้อมล้อมด้วย?"

กริมไดค์ใช้นิ้วสัมผัสหางตาของตนแล้วมองออกไปที่ทางเดินพร้อมกับตอบ

"คนเราสร้างบ้านบนฐานที่ทำจากหยากไย่ไม่ได้หรอกนะ เจ้าหนู เมื่อฉันหันไปจากปิศาจของฉัน" -กริมไดค์พูดต่อและหันสายตามาทางบาเทิลบี- "ฉันไม่เห็นอะไรที่จะทำให้ฉันได้อบอุ่นในยามค่ำคืนเลย ผีของฉันและความเสียใจของฉันเป็นทั้งหมดที่ฉันมีอยู่ ทั้งหมด นอกไปจากสิ่งนี้..."

กริมไดค์เอื้อมมือไปที่กองกระดาษบนโต๊ะแล้วดึงออกมาอย่างหนาพับหนึ่ง อักแน่นไปด้วยข้อเขียน ก่อนโยนให้บาเทิลบีที่กำลังเบิกตากว้าง

"เอ้า บันทึกและข้อเขียนทั้งหมดของฉันที่ยังไม่ได้เผยแพร่ เรื่องผีมากพอที่จะเติมเต็มเส้นทางนักเขียนคนหนึ่ง มันเป็นของเธอแล้ว จะทำยังไงกับมันก็ตามใจเถอะ"

"แต่ทำไมถึงให้ผมล่ะครับ? ทำไมคุณไม่เผยแพร่เรื่องพวกนี้เองล่ะ?"

"เพราะฉันเหนื่อยกับชีวิตที่ฉันเลือกเองแล้ว ฉันทำให้บ้านนี้ว่างเปล่าเสียจนความว่างเปล่านั้นต้องเติมมันให้เต็มด้วยเสียงกระซิบของชีวิต ฉันอ่านจดหมายของเธอและก็เห็นแล้วว่าเธอกำลังเดินมาในเส้นทางเดียวกับฉัน เอาเรืองพวกนั้นไป ใช้ปิศาจพวกนั้นเติมเต็มหน้าหนังสือของเธอซะ แต่ใช้ชีวิตของเธอให้กับตัวเธอเอง ทีนี้ก็ไปได้แล้ว ได้เวลาที่ฉันจะได้อยู่ร่วมกับปิศาจของฉันแล้ว ในบ้านนี้ เธอเป็นวิญญาณที่ไม่เป็นที่ต้องการ"

บาเทิลบียืนขึ้นและเดินไปทางประตูอย่างเงียบงัน เขาหยุดที่ประตู นึกถึงมารยาทของตนได้และหันกลับมาขอบคุณผู้ที่เขาเทิดทูน

ที่เก้าอี้ของกริมไดค์มี่แต่กองหนังสือสีเหลืองกรอบกับผ้าห่มที่ถูกแมลงกินซึ่งปกคลุมพวกมันอยู่